Βγάζω μια κάποια άκρη. Καταλαβαίνεις, βέβαια ότι κανένας δε μπορεί να μπει στο μυαλό σου, αν δεν τον αφήσεις, με πιο απλά λόγια, κανείς δε σε υποχρεώνει να ενστερνιστείς τις απόψεις και τις ερμηνείες κανενός, αν δε σου ταιριάζουν. Φυσικά, από τη στιγμή που κάποιος είναι ευάλωτος και πάει σε ψυχολόγο, έχει μια φυσική τάση να δεχτεί πράγματα που ειδάλλως μπορεί και να του φαίνονταν ψευδή η απαράδεκτα, ακριβώς επειδή βρίσκεται συνήθως σε άσχημη κατάσταση. Και επειδή ο επαγγελματίας έχει άλλη ικανότητα να σου "σερβίρει" τα πράγματα, μπορεί να καταλήξεις να πιστεύεις ένα σωρό "διαγνώσεις" για τον εαυτό σου, που μπορεί και να μην ισχύουν, αυτό λες; Το να είναι κάποιος σε απόσπαση από το συναίσθημα δε σημαίνει ότι δεν έχει συναίσθημα. Για εμένα, ψέμα είναι να σου πει κάτι ο άλλος το οποίο δεν είναι έτσι μέσα του, δεν ισχύει. Για παράδειγμα: Έρχεται κάποιος για θεραπεία και είναι θυμωμένος με τη σύζυγό του διότι, ας πούμε, θεωρεί ότι του ξοδεύει άσκοπα τα χρήματα. Εδώ μπορεί να συμβαίνουν πολλά. Μπορεί ο τύπος να είναι, στεγνά, τσιγκούνης. Μπορεί να είναι λίγο τσιγκούνης, όχι τραγικά, αλλά η γυναίκα του κάπως σπάταλη. Μπορεί να μη συμβαίνει τίποτα από τα δύο, και απλώς να χρησιμοποιεί (καμιά φορά και ασυνείδητα) τα χρήματα σαν δικαιολογία/μεταβίβαση για να αποφύγει να αντιμετωπίσει κάποιο άλλο πρόβλημα, πχ ότι θεωρεί πως η γυναίκα του δεν τον σέβεται. Και προφανώς υπάρχουν και αμέτρητες άλλες περιπτώσεις και υποπεριπτώσεις. Αν ο θεραπευτής, λέμε τώρα, είχε μια οικογένεια η οποία, για τους δικούς της λόγους του αρνιότανε την οικονομική υποστήριξη, αναγκαστικά προβάλλει (έστω και λίγο) το δικο του άσχημο συναίσθημα επάνω στον ασθενή. Από τη στιγμή που είναι καλός επαγγελματίας, το αφήνει στην άκρη, αναγνωρίζοντάς το, όμως. Ξέρει ότι είναι κάτι δικό του, και επίσης ξέρει ότι δεν μπορεί να γνωρίζει την ιδιαίτερη κατάσταση του ασθενη. Έτσι, μπορεί να λέει "καταλαβαίνω το θυμό σου", και να μην είναι ψέμα, διότι εννοεί, και ξέρει ότι εννοεί πως καταλαβαίνει αυτό και μόνο: το συναίσθημα, άσχετα αν δε συμφωνεί στους λόγους για τους οποίους μπορεί αυτό να υπάρχει. Ξέρει ότι η "διαφωνία" του αυτή έχει να κάνει με το δικό του εσωτερικό κόσμο, και μπορεί να ανταποκρίνεται, ή να μην ανταποκρίνεται στον άνθρωπο που έχει απέναντί του. Αν είναι κακός επαγγελματίας, μπορεί να λέει "καταλαβαίνω το θυμό σου" γιατί ξέρει ότι αυτό είναι το politically correct πράγμα να πει, αλλά μέσα του να σκέφτεται (και δυστυχώς κάποιες φορές χωρίς να το καταλαβαίνει ούτε και ο ίδιος) "κοιτα το μαλάκα, που μου θυμίζει τον πατέρα μου, που μου έβγαζε την ψυχή όταν ήμουνα πέντε χρονών για να μου δώσει πέντε δραχμές, να φάω ένα γλυφιτζούρι". Τότε, ναι, η ίδια ακριβώς φράση είναι ψέμα. Έτσι η θεραπεία "βρωμίζει". Η γραμμή μπορεί να φαίνεται λεπτή, όμως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι θεραπευτές περνάνε και οι ίδιοι θεραπεία, για να καταλάβουνε πώς λειτουργεί όλο αυτό το "σεντόνι" που μόλις περιέγραψα, στην πράξη. Διότι ειδάλλως (ελπίζω να σου αρέσουν οι ποιητικές παρομοιώσεις) ο ψυχολόγος μοιάζει με χορευτή που έχει διαβάσει βιβλία για το χορό, και δεν έχει χορέψει ποτέ στη ζωή του.
