Να προσθέσουμε και μερικά ακόμα πράγματα: το εργαστήριο του στο Παρίσι, το Θέατρο των 50 ήταν επιχορηγούμενο (δεν ξέρω, νομίζω δεν λειτουργεί πλέον) από το γαλλικό υπουργείο Πολιτισμού και τη Δημαρχία Παρισίων. Είχε λάβει από το γαλλικό Κράτος την ανώτατη διάκριση για όσους υπηρετούν την τέχνη, τον πολιτισμό και τα γράμματα - το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής. Ήταν μεγάλος δάσκαλος, είχε τρομακτική μεταδοτικότητα και ήταν ένας πολυτάλαντος σκηνοθέτης. Είχα την τιμή να τον γνωρίσω και να είναι δάσκαλος μου όταν σπούδαζα στο Παρίσι και είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες εμπειρίες της ζωής μου. Βέβαια, εδώ στην Ελλάδα, παρά την προβολή κλπ, όπως αναφέρεται στο άρθρο, ποτέ δεν τον δέχτηκαν όπως το έπραξαν στη Γαλλία. Να σημειωθεί ότι μετά το θάνατό του, δημοσιογράφος των ΝΕΩΝ, (υποψιάζομαι ποιός είναι αλλά δεν μπορώ μετά βεβαιότητας να πω)έγραψε ένα σχόλιο για την καριέρα του και την τέχνη του λέγοντας μεταξύ άλλων περίπου τα εξής: πολύ ικανός στα κωμικά έργα, ωστόσο ελάφραινε επικίνδυνα τα δραματικά και τραγικά κείμενα. Του απάντησα βεβαίως όπως έπρεπε, γιατί αυτό είναι πέρα για πέρα αναληθές. Και κανείς ποτέ στην Ελλάδα, δεν ανέβασε κλασικό αμερικανικό θέατρο όπως ο Α. Βουτσινάς.