Parisie, ακριβώς ως άλλοθι χρησιμοποιήθηκε στην παραπάνω ιστοριούλα του s-pablo. Εγώ εννοούσα το αντίθετο: όταν κάποιος που δηλώνει ορθολογιστής υποκύπτει σε κάποιο μεταφυσικό κατασκεύασμα, αυτό δε συμβαίνει επειδή "κάτι υπάρχει εκεί έξω", αλλά γιατί είναι έμφυτη ροπή της ανθρώπινης φύσης να αναζητάει κάποιο στήριγμα, έστω και παράλογο. Το ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να χάσουμε τα πάντα και σε πολύ σύντομο χρόνο να μην έχει μείνει κανένα ίχνος μας, το ότι είμαστε τόσο ασήμαντοι δηλ., για την πλειονότητα των ανθρώπων είναι πολύ σκληρό για να το δεχτούν, γι' αυτό πιστεύουν σ' αυτά που πιστεύουν. Προσωπικά δε μου είναι καθόλου δύσκολο να αποδεχτώ την πραγματικότητα, αλλά βλέπω ότι οι περισσότεροι προτιμούν να πιστεύουν σε κάτι πιο "εύπεπτο". Νομίζω ότι το κατά πόσον είναι σκληρή η πραγματικότητα είναι κάτι υποκειμενικό.