Προς Γράφων. Καταρχήν ήταν μεγάλο πλήγμα για εμένα γιατί ειδικά την κυρία Φωτίου δε τη συμπαθώ καθόλου.Στα άλλα τώρα.Δε μου αρέσει η έλλειψη σεβασμού αλλά ούτε και ο διδακτισμός.Λόγω δουλειάς έρχομαι σε επαφή με αρκετές δυσλειτουργικές οικογένειες.Πριν από λίγο καιρό ήρθε στα χέρια μου η υπόθεση ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού που έκανε απόπειρα αυτοκτονίας με χάπια. Πολύ ευγενικό παιδί, άριστη μαθήτρια δεν άντεξε τους ασφυκτικούς κανόνες που του είχαν επιβληθεί. Ήθελε κάποιες στιγμές να είναι απλά παιδί...Δεν το αναφέρω σαν κανόνα αλλά σαν παράδειγμα ότι υπό κάποιες συνθήκες μπορεί κάπου να συμβαίνει και κάτι άλλο απ'αυτό που έχουμε "τσιμεντωμένο" στο μυαλό μας. Δε μπορώ να σας προσδιορίσω με ακρίβεια τα ηλιακά όρια της παιδικότητας. Ο κόσμος δε λειτουργεί με τους κανόνες ενός κλειστού ιδρύματος (ορφανοτροφείο, μοναστήρι, φυλακές, οίκοι ευγηρίας, ψυχιατρεία, στρατόπεδα κλπ.).Τα πράγματα εδώ έξω είναι πολύ πιο σύνθετα.Θα ήθελα να γράψω κι άλλα αλλά δεν ξέρω αν θα τα διαβάσετε. Το νέο πεδίο μάχης για σας υποθέτω ότι είναι το άρθρο του κυρίου Αντωνόπουλου... Προς Haifischnet.Έχω ένα γιό. Πριν από δέκα ημέρες έκλεισε τα δεκαέξι. Και είναι καλό παιδί...