Ενώ δεν είναι λάθος αυτά που λες, έχω το εξής πρόβλημα: πιθανότατα όχι εσύ, αλλά πολύς κόσμος γύρω μου, όταν η Ελλάδα κάνει το είδος παιχνιδιού που περιγράφεις (κλείνεται δηλ. πίσω, χτίζει το τέρμα και κάνει από μια "ηρωική έξοδο" ανά 15') το ονομάζουν "αντιποδόσφαιρο" και επαναλαμβάνουν τους θρήνους των πανουτσοκαρπετόπουλων για την κατάντια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.Ε, τέτοιοι τύποι (επαναλαμβάνω, δεν λέω/δεν ξέρω αν ανήκεις σε αυτούς) αποθεώνουν λίγο μετά την Αργεντινή για τον ίδιο τύπο ποδοσφαίρου. Προσωπικά, άλλες προσδοκίες έχω από τη μικροσκοπική μα χώρα, για την οποία ήταν τεράστια επιτυχία που πέρασε στους 16 και "άγγιξε" τους 8 (παίζοντας πλέον πολύ πιο επιθετικά) και άλλες από μια χώρα ανάμεσα στις 3-4 παγκόσμιες ποδοσφαιρικές υπερδυνάμεις με αξιοζήλευτη ιστορία και κολοσσιαία ονόματα τόσο στα παλιά της ρόστερ όσο και στο τωρινό. Από την Αργεντινή δεν περιμένω να πάρει κύπελο παίζοντας (καταπληκτική) άμυνα, και μόνον. Φυσικά οι Γερμανοί δημιούργησαν λιγότερες ευκαιρίες όλη η ικμάδα της Αργεντινής εξαντελούνταν στα κοψίματα (τα συχνά αντιαθλητικά, επαναλαμβάνω). Μαγικά δεν έκαναν οι Γερμανοί, είχαν όμως μια καθαρή, σταθερή απόδοση. Ούτε με Βραζιλία έκαναν μαγικά, απλώς η Βραζιλία είχα ξεχάσει καν τι είναι η άμυνα στις 8/7.Βασικά προτιμούσα στους 4 και στον τελικό να δω άλλες λατινοαμερικανικές ομάδες, που έκαναν πολύ καλύτερες συνολικές εμφανίσεις από τις δύο ιστορικότερες, που πέρασαν.