@ ParisiosΠροφανέστατα δεν έχεις γνωρίσει άτομα που συμπεριφέρονται ή σκέφτονται έτσι όπως περιγράφω στον ορισμό μου περί εγωισμού και εγωιστή. Είναι η κύρια αιτία στην οποία μπορώ να αποδώσω τον ισχυρισμό σου περί απουσίας του φαινομένου σε διανοητικά και ψυχικά υγιή, κατά τα άλλα, άτομα. Εγώ έχω γνωρίσει αρκετές τέτοιες περιπτώσεις και δε θεωρώ (χωρίς σαφώς να είμαι ειδική επί του θέματος) ότι ήταν ψυχικά διαταραγμένα, τουλάχιστον στο βαθμό που εγώ μπορώ να κρίνω.Αν ήθελα να αποφύγω τον ορισμό, δε θα σου απαντούσα. Ξέρεις, δεν ήμουν υποχρεωμένη. Ούτε ένιωσα πως με στρίμωξε κανείς στον τοίχο στιγμή.Πέρα από τις όποιες δικές σου κρίσεις και απόψεις περί αναισθησίας, αν δεν ξέρεις να διαβάζεις ή βαριέσαι, θα σου συνέστηνα να μην συνεχίζεις τη συζήτηση διότι εκτίθεσαι. Ο προσωπικός ορισμός μου περί αναισθησίας (τον οποίον δε με απασχολεί καν πως τον χαρακτηρίζεις, αρκεί να βασίζεται σε αυτά που γράφω αντί να παραφράζεις τα λεγόμενά μου), δεν απέδιδε την ευθύνη σε όποιον θα υποστεί τα δεινά της συναισθηματικής αναπηρίας του αναίσθητου προσώπου, αλλά στον τελευταίο αν δεν το καταστήσει γνωστό με κάποιον τρόπο (όταν, σε όποιον και με τον τρόπο που ο ίδιος θεωρεί σκόπιμο ή κατάλληλο ή σωστό, βεβαίως, αν δεν είναι ήδη γνωστό ή φανερό και δεν το αναμένει το άτομο που μπορεί να πληγεί από αυτήν), ακριβώς επειδή οι άνθρωποι δεν κυκλοφορούμε με ταμπελάκι (ευτυχώς!). Δεν καταλογίζω τίποτα σε κανένα συναισθηματικά ευαίσθητο ή αναίσθητο άτομο, απλά και μόνο επειδή διέπεται από αυτές τις ιδιότητες, αν αυτό εννοείς. Η συμπεριφορά και οι πράξεις του - εάν και εφόσον τις γνώριζα με λεπτομέρειες, ή έστω στο βαθμό που θα τις γνώριζα, ή από προσωπική επαφή/εμπλοκή μαζί του - θα με οδηγούσαν μόνο να εξάγω κάποιο συμπέρασμα περί πιθανών ευθυνών του εξαιτίας της αναισθησίας του (με το αρνητικό πρόσημο της έννοιας, όπως δηλαδή χρησιμοποιείται ευρέως, ως ύβρις ή βαρύς αρνητικός χαρακτηρισμός, διότι υπάρχει και η έννοια της έλλειψης/ανικανότητας/αναπηρίας γέννησης ή βίωσης συναισθημάτων, που σύντομα αποκαλώ επίσης αναισθησία - ίσως επειδή εγώ τουλάχιστον δε γνωρίζω κάποιον άλλον όρο -, που δεν προεξοφλεί κάποια θετική ή αρνητική σημασία, αν αυτό το στοιχείο δεν προκαλεί πρόβλημα στο ίδιο το υποκείμενο ή σε άλλους).Φυσικά υπάρχουν και ζευγάρια που έχουν απενοχοποιήσει, ή αποδεχτεί την "απιστία", δηλαδή την άρνηση της μονογαμίας και της σεξουαλικής ή ερωτικής αποκλειστικότητας. Το ότι εσύ προφανώς δεν έχεις γνωρίσει τέτοια, δεν αποδεικνύει κάτι. Επίσης, δε βλέπω κατά ποίον τρόπο λαμβάνουμε ως απαραβίαστο δεδομένο την απόλυτη ειλικρίνεια, ευθύτητα, ανοιχτότητα, την κατάλυση κάθε μυστικότητας ή την απόρριψη κάθε στενής ατομικής ιδιωτικότητας στην όποια σχέση μεταξύ ενήλικων προσώπων ούτε βέβαια από που κι ως που θα κρίνω εγώ ή εσύ ποιος οφείλει να νιώθει τύψεις, πότε και γιατί. Ως προς το τελευταίο, επαναλαμβάνω τη θέση μου : η συνείδηση του καθενός ξέρει καλύτερα και αυτό αφορά μόνο το ίδιο το άτομο, που εξάλλου είναι αυτό που θα υποστεί (ή όχι) τις τύψεις του και ό, τι αυτές αφορούν ή συνεπάγονται.