#5Καταρχήν, πολλά μπράβο και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλή δουλειά κάνεις. Φροντίζεις ένα νήπιο μόνη σου, από τότε που γεννήθηκε, χωρίς κάποιον καθημερινά δίπλα σου να μοιράζεται ευθύνη, να συζητάτε κάθε απόφαση, να παίζετε μαζί με το μικρό, να του αποσπά την προσοχή όταν θέλει ντε και σώνει να κλαίει με τις ώρες, να τον κάνει να ξεκαρδίζεται όταν εσύ προσπαθείς να τον αλλάξεις/ντύσεις/ταϊσεις και δεν προλαβαίνεις να κάνεις αστεία εκείνη τη στιγμή... να σου λέει πάρε 5 να χαλαρώσεις, πήγαινε να κάνεις ένα μπάνιο με την ησυχία σου, έλα μην κοιμάσαι στον καναπέ ψόφια άντε στο κρεβάτι... να είναι το αποκούμπι σου όταν είσαι κουρασμένη/μπαϊλντισμένη, να μιλάτε για ενήλικα θέματα πάνω από το κεφάλι του μικρού. Και παρόλα αυτά έχεις τη δύναμη να τον τρέχεις σε κάθε τι που θεωρείς ότι θα βοηθήσει στην ανάπτυξή του, να ενημερώνεσαι για θέματα που τον αφορούν, να ανησυχείς αν του λείπουν πράγματα. Δηλαδή, είσαι μάνα, μόνη σου, συνεχώς, χωρίς διαλείμματα και χωρίς προσωπικό χρόνο. Ναι, είναι λογικό να σου φαίνεται βαρύς ο ρόλος, γιατί δεν είσαι βιολογικά προγραμματισμένη να τα κάνεις όλα αυτά μόνη σε βάθος χρόνου, χωρίς ανάπαυλα και περιοδική αλλαγή δραστηριοτήτων. Ναι, είναι λογικό να το προβάλλει το μυαλό σου πάνω στο άτομο που μονοπωλεί το χρόνο σου και δεν σε αφήνει ποτέ ήσυχη παρά μόνο όταν κοιμάται - και τότε ανησυχείς εσύ αν αναπνέει έτσι που έχει πλακώσει τη μύτη του μπρούμυτα, και πας να τον κοιτάξεις κάθε τρεις και λίγο. Μέχρι να ξεραθείς κι εσύ. Και το επόμενο πρωί, ξυπνάς με τη φωνή που σε ζητάει, και φτου κι από την αρχή!Πόσο δίκιο έχει η Λένα όμως! Δεν μπορούμε να είμαστε διαρκείς διασκεδαστές των παιδιών. Ούτε να υποκαθιστούμε σε αυτό το ρόλο την τηλεόραση ή το tablet, γιατί τα παιδιά χρειάζονται άεργο, αργό χρόνο για να αναπτύξουν την παρατηρητικότητα, τη φαντασία και την ικανότητα επίλυσης προβλημάτων. Ισχύει για το σπίτι, τις βόλτες με το καρότσι, με το αυτοκίνητο, τα ψώνια. Ακόμη και στο τραπέζι του εστιατορίου όπου "μιλάνε οι μεγάλοι" και βαριούνται τα μικρά, ω, πόσα παιχνίδια δεν είχαμε σκαρφιστεί με τις αδελφές και τους φίλους μας μικροί για να διασκεδάσουμε τη βαρεμάρα μας! Τώρα είναι κάθε πιτσιρίκι με ένα κινητό στο χέρι και καμία επικοινωνία. Χίλιες φορές να προσπαθώ να διατηρήσω κουβέντα και , ταυτόχρονα να προσέχω τη μικρή που ζωγραφίζει το φύλλο χαρτί με χοντρο-σχέδια που παρέχει η pub ή το χάρτινο τραπεζομάντιλο της ταβέρνας με τα μολύβια που κουβαλάμε παντού. Κι αν το βαρεθεί, θα θελήσει να πάει βόλτα να περιεργαστεί τα πάντα, και θα είμαι από πίσω της να μην πέσει και να μην ενοχλήσει τους άλλους πελάτες. Κι όταν κουραστώ θα ζητήσω να αλλάξω βάρδια... Εν ολίγοις: Χρειάζεσαι αλλαγή στη ρουτίνα σας, και βοήθεια. Είναι σε ηλικία που δεν θα πάθει τίποτε χωρίς τη μαμά του για λίγες ώρες. Σκέφτηκες να αρχίσεις δουλειά μερικής απασχόλησης και να τον βάλεις σε ένα παιδικό για μια-δυο μέρες (ή περισσότερες μέρες αλλά μισές;). Έτσι βοηθάς κι εκείνον και την ανάπτυξη και κοινωνικοποίησή του, αλλά κι εσένα να έχεις χρόνο για άλλα ζητήματα και τη δική σου ανάπτυξη. Φαίνεται να λες ότι το χρειάζεσαι, γι'αυτό το προτείνω. Ή κάτι άλλο που να δουλεύει για εσένα.Αλλιώς το μόνο που θα καταφέρεις είναι να αγαπάς το γιό σου, παρόλες τις αντίξοες συνθήκες, και να χάσεις τον εαυτό σου. Και αύριο-μεθαύριο να φοβάται να σε αφήσει και να ζήσει, γιατί είναι όλη σου η ζωή. Το θες για εσάς; σκέψου το...