#1.Αυτός ο απίστευτα γοητευτικός άνθρωπος,που σε αντίθεση με άλλους είναι πρόθυμος να σου ανοιχτεί,να συζητήσει παραπάνω πράγματα,αλλά τόσο όσο ώστε να παραμένει μυστήριο και να σε ιντριγκάρει,να μένει ουσιαστικά απόμακρος,ενώ είναι τόσο τρυφερός,γιατί τα βάσανα της ζωής δεν τον αφήνουν να ρίξει τις άμυνες του,δεν έχει καμιά γοητεία.Έχει ωστόσο ένα ταλέντο,όπως έχουν αρκετοί εκεί έξω.Μπορούν να πλασάρουν αυτό το αλλοπρόσαλλο,το παρασάνταλο,το αψυχολόγητο,που τους δυσκολεύει να κάνουν σχέσεις,όπως τις έχουμε συνήθως στο μυαλό μας,ως κάτι εξαιρετικό.Στην πραγματικότητα έχουν τα θέματα τους.Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε,ότι δε ζούμε έναν κινηματογραφικό έρωτα,αλλά μια κατάσταση που δε μας προσφέρει όσα θα θέλαμε,τόσο το καλύτερο.Δε χρειάζεται τόσο δράμα ο έρωτας.Εκτός κι αν είναι σενάριο ή μυθιστόρημα.Σε ξενερώνω μάλλον,αλλά θεωρώ,ότι χρειάζεται.Αυτοί οι άνθρωποι ζουν σαν βαμπίρ.Την ώρα που εμείς θεωρούμε,ότι μας προσφέρουν,στην ουσία παίρνουν τη δόση τους από ανθρώπινη επαφή,από το συναίσθημα που χρειάζονται.Δύσκολα θα δώσουν ουσιαστικά.Δύσκολα θα ανταποκριθούν στις δικές μας ανάγκες.Αυτό που λες,ότι είχες μακροχρόνια σχέση κτλ. δε νομίζω,ότι κάνει πιο δύσκολα διαχειρίσιμη τη σημερινή κατάσταση.Αν τον γνώριζες μετά από ένα χρόνο σχέσης και 2-3 μήνες χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ερωτικό ενδιαφέρον,τι θα άλλαζε;Αυτό είναι ένα άλλοθι,για να κάνεις μέσα στο μυαλό σου πιο σπουδαία από ότι είναι την όλη ιστορία και να δικαιολογήσεις την αδυναμία σου να το κόψεις μαχαίρι.Ή και την ανάγκη σου να ζήσεις το δράμα,που συχνά ταυτίζεται με τον Έρωτα,όχι τίποτα ξενέρωτες καταστάσεις με βολικούς ανθρώπους-πφφφ πολύ βαρετό.Όσο να το πεις το κάνει πιο δράμα να πέσεις στα δίχτυα ενός τέτοιου έρωτα παράφορου,δύσκολου,αδιέξοδου,αν στο παρελθόν όλα ήταν πολύ πιο ελεγχόμενα.Μη νομίζεις,ότι τα λέω και κοροϊδεύω.Πολλές έχουμε περάσει ανάλογες φάσεις,όχι απαραίτητα τις ίδιες,και ταΐζαμε αβέρτα παραμύθι τον εαυτό μας,ότι αξίζει γιατί πονάει.Κολοκύθια τούμπανα.
