Η πραγματική Ιστορία. Το αντιστασιακό κίνημα ήταν ανύπαρκτο, του σαλονιού με κλειστές πόρτες παράθυρα, και εκ του ασφαλούς εξ Παρισίων.Η απόλυτη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν ήθελε ούτε κομμουνισμό, ούτε δικτατορία. Οι πληγές του Εμφυλίου ήταν αρκετά νωπές να αποδεχθεί τον πρώτο και η διαφθορά των πολιτικών μαζί με τις συνεχείς απεργίες και συμπλοκές στους δρόμους έκανε την δεύτερη μια αδιαμαρτύρητη εκλογή. Δεν ήταν ο φόβος μόνο, απλά δεν υπήρχε άλλη λύση που δεν θα κατάληγε σε αιματοχυσία. Οι μόνοι πραγματικά αντιστασιακοί ήταν αυτοί που στην αρχή κατάληξαν στις φυλακές και στην εξορία. Επίσης οι νεαροί φοιτητές στην Νομική και στο Πολυτεχνείο προς το τέλος. Οι λίγοι αντιδρώντες κομμουνιστές σαν πολιτικοί εχθροί της Δικτατορίας έγιναν στόχος της Χούντας, οι φοιτητές γιατί είχε πλησιάσει η ανάγκη ελευθερίας στην κοινωνία. Δεν είχε φτάσει στο νήμα αλλά στην εκκίνηση. Δυστυχώς ξεπήδησε μια περισσότερο σκληρή και κουφιοκέφαλη δικτατορία σαν αποτέλεσμα. Ακόμα όμως και να μην είχε κάνει το πραξικόπημα στην Κύπρο ο Ιωαννίδης δεν θα μπορούσε να κρατήσει την εξουσία. Οι Έλληνες είχαν φτάσει στο ναδίρ της υπομονής τους στην δικτατορία.
