Όπως επισημαίνει η Σούση, και φέρνοντας στο μυαλό μου την συμπεριφορά της κόρης μου, τα παιδιά όταν νιώθουν πραγματικά καλά με κάποιον συγγενή ή κάποιον μεγαλύτερο (δάσκαλο κ.λπ.) και είναι και εκδηλωτικά από την φύση τους, θα πάνε μόνα τους κοντά του και θα τον αγκαλιάσουν. Άλλα παιδιά δεν είναι τόσο εκδηλωτικά, ακόμη κι αν συμπαθούν κάποιον συγγενή. Το θέμα είναι να μην πιέζουμε τα παιδιά "έλα, δώσε ένα φιλί στην θεία, κάνε μια αγκαλιά τον παππού" - αν θέλει θα το κάνει από μόνο του, ποια είμαι εγώ που θα υπαγορεύσω στο παιδί ποιον θα αγκαλιάσει και ποιον θα φιλήσει. Άλλοι μεγάλοι απλώνουν την χερούκλα και τραβάνε κάτι ξεγυρισμένες τσιμπιές στα μάγουλα του μικρού παιδιού (ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!) - τι θα κάνει το παιδάκι στην επόμενη συνάντηση; Μα φυσικά, θα κρατήσει απόσταση ασφαλείας. Κι εγώ τι; Θα του πω "πήγαινε πιο κοντά να σε ταράξει στις τσιμπιές";