Μου έκανε εντύπωση το σχόλιό σου, Franny. Ναι είναι αλήθεια αλλά το λες πολύ σκληρά. Αλλά υπάρχουν και οι μαμάδες που δεν αφήνουν να κάνουν τίποτε τα παιδιά τους, ειδικά ως φοιτητές "που πρέπει να διαβάσει το παιδί". Πλέον δεν ρωτάω τη μάνα μου τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω όποτε επισκέπτομαι, γιατί θα μου πει "τίποτε" εντελώς ανακλαστικά. Απλά ανακατεύομαι μόνη μου και κάνω ό,τι θα έκανα και στο σπίτι μου. Δεν παίζει να με αφήσει (ή ο πατέρας μου) να μαγειρέψω, αλλά έστω το συμμάζεμα πλύσιμο και τα λοιπά. Και μετά γελάω που !!ακόμη!! εκπλήσσεται και παραπονιέται που δεν την αφήνω να με φροντίσει. Έμεινα ένα χρόνο μόνη μου σπουδάζοντας σε ξένη χώρα και τα βρήκα μπαστούνια στην αρχή, μέχρι να μπω σε ένα ρυθμό. Σύντομα έκανα και τις δουλειές της συγκατοίκου μου που δεν σήκωσε δαχτυλάκι για το μπάνιο, κουζίνα, σκούπισμα, γενικά διατήρηση κοινών χώρων. Μετά έπεσα σε μια υπερβολικά περιποιητική συγκάτοικο, ξαφνικά σαν να ξαναγύρισα στο οικογενειακό μου σπίτι - τσακωνόμασταν ποια θα πρωτομαγειρέψει. Και πλέον ο σύντροφός μου επωμίζεται ευχαρίστως μεγάλο μέρος του νοικοκυριού, και είναι τόσο καλός μάγειρας που προτιμώ να κάνω όλα τα άλλα αρκεί να έχει χρόνο να δημιουργήσει!Φιλικά, η "αν δεν είχα μείνει μόνη μου στα 23, θα ήμουν ακόμη κι εγώ μια ακαμάτρα κόρη"
