#2 Ακούγεσαι έξυπνη και διορατική. Έχεις κάνει σοκαριστικές παρατηρήσεις για τον εαυτό σου και γι'αυτό που βιώνεις και η ωμότητα με την οποία τα λες αλλά και ο λόγος για τον οποίο γράφεις σε τούτη εδώ τη στήλη, είναι ενδεικτικά του ότι βασανίζεσαι, παρ'όλο που αναφέρεις ότι έτσι είσαι καλύτερα. Δεν είσαι η μόνη που περνάει κάτι τέτοιο, απλώς οι περισσότεροι που βρίσκονται σε τέτοια θέση δεν μπορούν να παραδεχτούν στο εαυτό τους αυτά τα πράγματα γιατί είναι πολύ σκληρά. Πάρα πολύ σκληρά. Και εγώ προσωπικά θα σου πω μπράβο γι'αυτό!Στο προκείμενο, είναι πολύ εύκολο να ζεις μέσα από τις φαντασιώσεις σου και να αντλείς ικανοποίηση από αυτές. Απλώς μην είσαι σίγουρη ότι θα μείνουν μόνο φαντασιώσεις. Η ζωή δεν είναι μια ευθεία γραμμή, ένα γεγονός, μια συνειδητοποίηση, μια κουβέντα του παιδιού σου μπορεί κάποια στιγμή να σε ξυπνήσουν και να θελήσεις κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχεις τώρα και θεωρείς ότι είσαι καλύτερα μέσα σ' αυτό.Θεωρώ ότι είναι τεράστια πίεση να συμβιώνεις με έναν άνθρωπο που σου γυρίζει τ'άντερα και μην είσαι τόσο σίγουρη ότι αυτό το πράγμα δεν έχει κάποιο αντίκτυπο στο παιδί.Αυτή η πίεση συσσωρεύεται και κάποια στιγμή αυτό που τώρα σου αρκεί να το ζεις μέσα στο μυαλό σου, θα μετατραπεί σε μια δυσφορία που θα σε ωθήσει στο να θες να το ζήσεις και πραγματικά. Κάποια στιγμή θα σκάσει αυτή η φούσκα, με κάποια αφορμή, ίσως όταν μεγαλώσει και το παιδί σου και φύγει και δεν σε κρατάει πια ο σκοπός για τον οποίο μένεις σ'αυτή τη σχέση. Τότε θα γυρίσεις και θα αναρωτηθείς τι κάνω εγώ εδώ και η αναμέτρηση με τον εαυτό σου θα είναι πολύ σκληρή. Ήσουν πληγωμένη από προηγούμενες κακές επιλογές και προσέτρεξες σε μία ασφαλή μεν αλλά για άλλη μια φορά κακή επιλογή. Πρέπει να ψάξεις να βρεις τι θέλεις και γιατί κάνεις αυτές τις λάθος επιλογές. Είναι σημαντικό να αναλάβεις τις ευθύνες αυτές και να πας σε κάποιον ψυχολόγο να το συζητήσεις, πριν να είναι αργά.