#7"Βρε Στέλλα, αν έκανες πολλή δουλειά με ψυχολόγο και αν έχεις αποστασιοποιηθεί και δεν σε πειράζει, πώς γίνεται να λες στην επόμενη πρόταση πόσο πολύ σε πειράζει;"Πιστεύω πως είναι, όντως, δυνατόν αυτά που της λένε περί παιδιών και παντρειάς να μην την επηρεάζουν από άποψη κοσμοθεωρίας και επιλογών, δηλαδή να μην την κάνουν (πλέον) να αμφισβητεί τα "θέλω" και τον τρόπο ζωής της ...τον ίδιο της τον εαυτό, αλλά -ταυτόχρονα- να μην της είναι καθόλου ευχάριστο να ακούει και να βλέπει τους γονείς της, επί μονίμου βάσεως, ειλικρινώς στεναχωρημένους, προβληματισμένους, κατηφείς και γκρινιάρηδες με ΑΥΤΗΝ. Σε άλλη χώρα ζει η γυναίκα και όχι δίπλα, σίγουρα έχει πάρει τις αποστάσεις και τις προφυλάξεις της, αλλά σ' αυτές τις λίγες στιγμές, που υπάρχει επικοινωνία, αυτή καθίσταται προβληματική. Τι άραγε πρέπει να κάνει; Να την διακόψει, ολοσχερώς; Να απειλήσει; Να εξασκηθεί στην επιλεκτική κώφωση; Να εξασκηθεί στην ρητορεία του diversion? Είναι πάρα πολύ εύκολο για έναν τρίτο -ειδικά όταν δεν έχει βιώσει κάτι τέτοιο και ούτε πρόκειται- να ασκήσει κριτική. Δεν ξέρω κι εγώ τι να προτείνω στην κοπέλα, που να μην ενέχει απειλή και που δεν θα προκαλέσει επιπλέον δυσαρέσκεια και δεν θα απαιτήσει "ατσαλένια θέληση" ...όπως, ας πούμε, το να τους πει ότι: "Κοιτάχτε να δείτε μαμά και μπαμπά, κάθε φορά που έρχομαι στο σπίτι σας είναι σαν κηδεία και επειδή τα χρόνια περνάνε και επειδή γίνονται και πραγματικές κηδείες, που δεν μας ρωτάνε κιόλας, ας μην ζούμε την ζωή μας σαν κηδεία - Αυτή τη φορά που θα έρθω, στην Ελλάδα, θα μείνω σε ξενοδοχείο, σ' αυτήν την περίοδο μπορείτε να σκεφτείτε πόσο τυχεροί είστε για αυτά που έχετε/-ουμε και ...τα λέμε".