#3: Γλυκιά μου σε καταλαβαίνω μιας κ είμαι παθούσα, 3 αδερφές η δεύτερη κακομαθημένη μέχρι αηδίας από όταν ήμασταν παιδιά, για τα παιχνίδια, μετά για τις εξόδους μέχρι κ για τα λεφτά πια (30+ όλες). Όσο έμενα στο ίδιο περιβάλλον μαζί της, εκεί που η αδικία ήταν εμφανέστατη στα πιο απλά κ καθημερινά πράγματα (πχ. εγώ να διαβάζω στον καύσωνα για εξεταστική με έναν χαλασμένο ανεμιστήρα κ η αδερφή να κάθεται με το κλιματιστικό κ να χαζεύει τιβι), έσκαγα, δεν το άντεχα, ένιωθα λίγη, ότι ό,τι κ να κάνω δεν θα αναγνωριστεί, ότι δεν με αγαπάνε κλπ κλπ. Η αδερφή σου δεν φταίει, βρίσκει κ τα κάνει. Οι γονείς σου φταίνε ΑΛΛΑ εσύ έχεις την επιλογή πως θα το αντιμετωπίσεις. Η θα κατηγορείς τους γονείς σου μια ζωή, χωρίς να τους δίνεις κανέναν ελαφρυντικό κ χωρίς να τους συγχωρέσεις για τα λάθη τους (τώρα είναι αργά να αλλάξουν κ μπορεί κ ποτε), ή θα κοιτάξεις τον εαυτό σου, τη ζωή σου, θα αναγνωρίσεις ότι σε αγαπάνε κ πως τόσα ξέρανε τόσα κάνανε. Η ζωή είναι άδικη, έστω κ από μια άσχημη κατάσταση μπορείς να πάρεις το μάθημά σου, να γίνεις καλύτερη. Αλλά μην πιστέψεις ότι αν διεκδικήσεις τα ίδια με την αδερφή σου θα τα πάρεις, ίσως κ να μην συμβεί κ αυτό δεν πρέπει να σε απογοητεύει. Το γεγονός ότι η αδερφή σου τα έχει όλα από τους γονείς σου, κακό στην ίδια κάνει, στον χαρακτήρα της κ στις σχέσεις της. Εσύ κοίτα τον εαυτό σου κ μην μπαίνεις σε διαδικασία σύγκρισης, μόνο χαμένη θα βγεις. Ανεξαρτητοποιήσου κ κοίτα τον εαυτό σου, τι σε κάνει ευτυχισμένη κ προσπάθησε να μην σκέφτεσαι συνέχεια την αδικία που βιώνεις, έτσι είναι τι να κάνουμε. Απλά προσπάθησε να μην κάνεις το ίδιο στα πιθανά μελλοντικά σου παιδιά. Πάντως με τους περισσότερους φίλους/φίλες που το συζητάμε οι πιο πολλοί γονείς ξεχωρίζουν κ αδικούν τα παιδιά τους...ίσως να είναι ανθρώπινο..
