Μα κάνει διπλή ζωή όμως plankton; (Να είδες... Γι'αυτό δεν μιλάει η καψερή. Επειδή ξέρει ότι θα αντιμετωπίσει τέτοια σχόλια.)Υπάρχει χαλινάρι στην φαντασία; Και ποιός μου λέει ότι η κυρία από το πρώτο δεξιά γκισέ στην τράπεζα δεν φαντασιώνεται περιπτύξεις και έντονα feels με τον συνάδελφό της στον πρώτο όροφο ενώ εκείνος δεν έχει ιδέα; Eπειδή δεν το γράφει σε pamphlet να το μοιράσει στην γειτονιά; Επειδή δεν έχει αποθηκεύσει το σενάριο στο κινητό;To fanfiction στον βαθμό που εκτονώνει τις σκέψεις ή τους προβληματισμούς και την προβολή φαντασιακών συγκρούσεων που επιλύονται με ιδανικό -για τους εκάστοτε συγγραφείς και αναγνώστες- τρόπο μου φαίνεται απείρως υγιέστερο από το παράδειγμα με την τραπεζικό που έδωσα. Ισως η συγκεκριμένη κυρία thw #1 να είναι λίγο περισσότερο εμμονική με τον συγκεκριμένο ήρωα από το σύνηθες (φάσεις έχουμε όλοι και περνάνε όταν κάνουν τον κύκλο τους) αλλά και πάλι καρπώνεται θετικά αποτελέσματα. Επιπλέον δεν μπορεί να είναι "χαρακτηριστικό της εφηβείας" όταν τόσες χιλιάδες -μην πώ εκατομμύρια- ενήλικες γυναίκες γράφουν και διαβάζουν fanfiction και πηγαίνουν και σε συναντήσεις ομοίων ενδιαφέροντων όπου τα δημογραφικά στοιχεία ακυρώνουν κάθετα αυτό το στερεότυπο που αναφέρεις! Τα στερεότυπα είναι ανακουφιστικά: "Για να φαντάζεσαι άλλους έχεις πρόβλημα με την σχέση σου". "Οι άνθρωποι ταιριάζουν με ένα μαγικό τρόπο που λέγεται χημεία". "Οι όμορφοι είναι ρηχοί και αμόρφωτοι. Το εσωτερικό σε κάνει ανώτερο". Και μετά πέφτουμε στην περίπτωση της ερώτησης #4 και αναρωτιόμαστε τι διάολο λάθη πιστεύαμε μια ολόκληρη ζωή...Ας μην ανακυκλώνουμε κλισέ. Ιδιαίτερα όταν δεν γνωρίζουμε το θέμα για το οποίο συζητάμε.