#6 "Νιώθω άσχημα για τον χαμένο χρόνο". Και ποιός σου είπε ότι είναι χαμένος χρόνος; Δεν παθαίνεις κατάθλιψη επειδή δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις στη ζωή σου, πάντα υπάρχουν πολύ σοβαροί λόγοι, είτε ψυχολογικοί είτε γεννετικοί είτε συνδυασμός των δύο. Η ασθένεια, (ψυχική ή σωματική) είναι η αντίδραση του σώματός σου σε μία κατάσταση ούτως ώστε να μην πάθεις τίποτα χειρότερο. Όπως όταν παθαίνεις κρύωμα ανεβάζεις πυρετό έτσι ώστε να μην μπορούν να ζήσουν τα μικρόβια στο σώμα σου, και αν δεν ανέβαζες πυρετό θα είχες σοβαρότερα προβλήματα (όπως ας πούμε το να πάθεις σηψαιμία και να πεθάνεις), έτσι έπαθες κατάθλιψη γιατί αυτή ήταν η προτιμότερη αντίδραση του οργανισμού σου σε κάποιο/α τραύματα που δέχτηκες από το περιβάλλον (επειδή δεν σε ξέρω δεν μπορώ να κάνω εικασίες σε σχέση με το πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, αλλά δεν έχει και σημασία-ελπίζω να έχεις κάποιον ψυχοθεραπευτή που εμπιστεύεσαι και να μπορείς να τα συζητάς αυτά). Η ενοχή δεν βοηθά πουθενα, και είναι ιδιαίτερα επιζήμια όταν όντως δεν φταις, όπως τώρα. Έχασες αυτό το χρόνο αναγκαστικά, ώστε να μπορέσεις να ισορροπήσεις. Σε αυτή τη ζωή κανένας δεν είναι τέλειος, και κανένας δεν είναι νορμάλ. Το ζήτημα είναι να μπορείς να ζείς όσο πιο αληθινά και ελεύθερα μπορείς χωρίς να υποφέρεις, και όχι να κάνεις έναν αγώνα δρόμου και να μετράς πόσος χρόνος σου έμεινε (για ποιόν; για τί;). Κατάθλιψη με την στενή έννοια του όρου μπορεί να μην έχω πάθει ποτέ μου, όμως ένα πράγμα που θα ήθελα να αλλάξω στη ζωή μου, αν μπορούσα θα ήταν το εξής. Όταν κάτι άσχημο μου συνέβαινε και οι γύρω μου μου έλεγαν "κοίτα πόσο χρόνο χάνεις" και "φταις" να μην τους είχα πιστέψει. Λοιπόν, πάρε τη συμβουλή μου, είναι του κουτιού, σχεδόν αχρησιμοποίητη, και, εκτός αν έκανες ΕΚ ΠΡΟΘΕΣΕΩΣ κακό σε κάποιον, ξάπλωσε στο κρεβάτι σου και πες "συμπαν/Θεε μου/ύπαρξη -ό,τι σε βολεύει, δε θα κολλήσουμε εκεί- ,πάρε την ενοχή μου, δεν την χρειάζομαι πιά, και δώσε μου αγάπη, που την χρειάζομαι πάντα"
