Υπάρχουν πάντως κάποια μεθοδολογικά προβληματάκια στο παραπάνω:α. Στον Χίτλερ φαίνεται να καταλογίζονται κατά βάση τα 13 εκ. θύματα εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, όχι όμως και τα θύματα του επιθετικού πολέμου στην Ευρώπη. Μόνο π.χ. η Σοβιετική Ένωση είχε γύρω στα 25 εκ. θύματα, στρατιώτες και αμάχους.β. Στον Στάλιν το νούμερο προκύπτει κατά κύριο λόγο από τα θύματα των εκκαθαρίσεων του 1936-1938 και τα θύματα του λιμού το 1932-33. Βάσει των τελευταίων πορισμάτων της ιστορικής έρευνας τα θύματα στην πρώτη περίπτωση ανέρχονται σε 1,5 εκ., ενώ στην δεύτερη σε 6 εκ. Για κάποιο λόγο λοιπόν εδώ έχουν επιλεγεί τα πιο "φουσκωμένα" νούμερα που κυκλοφορούν, τα οποία όμως δεν είναι τα πλέον τεκμηριωμένα.γ. Πάμε στον Μάο. Και εδώ πάλι ανάλογα με το ποιά νούμερα θα επιλεγούν οι νεκροί (λόγω διώξεων και λιμών) ανέρχονται από 35 εκ. περίπου μέχρι 76 εκ.Οπότε το συμπέρασμα είναι ότι ο Χίτλερ βάσιμα μπορεί να παραπονιέται ότι στον "διαγωνισμό του πιο αιμοσταγούς δικτάτορα" αδικήθηκε κατάφωρα από τους κριτές και οι επιδόσεις του υποβαθμίστηκαν για να ευνοηθούν άλλοι. Όπως επίσης μπορεί να παραπονιέται για το ότι στα νούμερα των άλλων προστέθηκαν και τα θύματα της ανικανότητάς τους (βλ. λιμοί, αν και στην περίπτωση του λιμού στην Ουκρανία γίνεται αποδεκτό ότι υπήρχε τουλάχιστον ενδεχόμενος δόλος από πλευράς Στάλιν), τα οποία έπρεπε να υπολογίζονται μόνο με συντελεστή βαρύτητας (το τελευταίο εκλάβετέ το ως μια -αν πείτε άστοχη, θα το καταλάβω- προσπάθεια να ελαφρύνει κανείς τη διάθεση σε μια καταθλιπτική κατά τα άλλα συζήτηση για εκατομμύρια νεκρών που δεν άξιζαν μια τέτοια μοίρα).