το ενναλακτικό ροκ βρίσκεται σε εθελοτυφλούσα ευθυγράμμιση με την εναλακτική δεξιά επιτρέψτε μου να πω και, τα δύο αυτά μαζί στραμμένα στην γοητεία της μετα-αλήθειας της μετα-φυσικής... των αναγκών τους να ζουν μετα-αληθινώς, όπως περίπου είπε και ο αριστερόστροφος που αναφέρατε... Το εναλλακτικό έτσι όπως είχε αυτοπαρουσιαστεί για όσους δεν διείδαν και το πίστεψαν, καθόλου δεν φοβούμαι, ήταν ένα κεκαλυμένο από τα προσφερόμενα κορέκτ δεκανίκια της διαχείρισης του πόνου των άλλων... wannabe φαντασιακός ελιτισμός σχεδόν μετα-θάνατον, του οποίου η ώρα ήρθε ως ανοιχτό πια διακύβευμα στην εποχή των παράτολμων επερχόμενων οριστικοτήτων: ο καθένας για τον εαυτό του και κανείς για κανέναν. Είναι τόσο αλχημικό το ιστορικό σημείο που ζούμε, ως μάυρη τρύπα που την βλέπουμε να μας καταπίνει, τον κόσμο των ΜΚΟ και των γοητευτικών μασκοφόρων ηγετών, που μετα-αλήθεια είναι ουσιαστικά το βίωμα της πραγματικότητας και των ταυτοτήτων επισήμως πια ως εικασιών και η τέχνη της ζωής έχει ως καμβά τους άλλους και μέσον την εξαπάτηση, το ψέμα: τί θέλω να είμαι μετά την μαύρη τρύπα; Μα ζωντανός... Για παράδειγμα, μπορώ να υπερασπιστώ τώρα εγώ ότι αυτή μου η άποψη δεν είναι μετα-αληθινή; Αν δεν είναι, και είναι αληθινή, τί είναι; Μήπως το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να την υπερασπιστώ ως μετα-αληθινή ευθύς εξαρχής; Οπότε όλα στο μπλέντερ της αυτο-προβολής για πηδάλι της επιβίωσης. Θαυμαστέ καινούριε κόσμε...