Το ζήτημα είναι πως η τεκμηρίωση του μέτρου είναι κατα βάθος η εξής, ασχέτως αν δεν το παραδεχόμαστε και γυρνάμε γύρω-γύρω : μία κοινωνία που μετράει πολλές και τεράστιες πληγές απο την τρομοκρατία, περνάει στην ''αντεπίθεση'' με την θεσμική εκτόνωση των -λογικότατων και ανθρώπινων ως ένα βαθμό- αντι ισλαμικών ενστίκτων. Αλλα γνώμη μου είναι πως αν δεν πειστούν οι ίδιοι οι μουσουλμανοι να ενεργήσουν επί το κοσμικότερον για το δικό τους καλό, δεν γίνεται τίποτε στην ουσία. Εδώ τίθεται ένα σοβαρό ζήτημα καθώς απο την εποχή των σουλτάνων το ισλάμ είναι ουσιαστικά ακέφαλο δηλ. δεν υπάρχει κάποια αντίστοιχη αρχή π χ. με τον Πάπα ώστε να υπάρξει ένας κεντρικότετος έλεγχος αλλά και ένα πρόσωπο αποδοχής με το οποίο θα μπορούσε να υπάρξει διάλογος και νουθεσία κατόπιν. Πάντως, με το να λέμε πως τα μπουρκίνια είναι επικίνδυνα επειδή κρύβουν το πρόσωπο, ή απο κάτω μπορεί να βρίσκονται όπλα κλπ, κακό κάνουμε.