Κι εγώ έχω φάει το δικό μου μερίδιο από σφαλιάρες, προσβολές και ψυχολογική βία. Οι γονείς μου δε με σάπιζαν στο ξύλο φυσικά, δεν ήταν τέρατα. Απλά η μάνα μου, επειδή κατά τη γνώμη της "δεν καταλάβαινα" με χαστούκιζε κατά βούληση, μου φώναζε με το παραμικρό ("γιατί το ποτήρι είναι εδώ και όχι εκεί; δε σου έχω πει ότι πρέπει να είναι εκεί; θες να με πεθάνεις; θιες να μου φας τη ζωή; είσαι η πηγή της δυστυχίας μου, είσαι ένα καρκίνωμα"), είχε πάντα μια φοβέρα πρόχειρη ("θα έρθω στο σχολείο σου να σε χαστουκίσω μπροστά σε όλους τους συμμαθητές σου, να σε ξεφτιλίσω" ή "ό,τι φοράς δικό μου είναι, θα σε γδύσω και θα σε πετάξω έξω γυμνή, να γίνεις ρεζίλι"), συχνά μοίραζε τα χαστούκια της επειδή "δεν ήταν φλώρος" και, όταν καταλάβαινε ότι με όλα τα παραπάνω περιέργως δεν έχει καταφέρει να έχει την αμέριστη προσοχή και αγάπη μου, κατέφευγε σε καμιά ψεύτικη λιποθυμία. Σε διαβεβαιώ, όλα αυτά άφησαν ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημάδια μέσα μου για χρόνια. Δώδεκα χρόνια μετά την ενηλικίωση μου, αποφεύγω ακόμα να πηγαίνω στο σπίτι των γονιών μου και, ακόμα περισσότερο, στο παλιό μου δωμάτιο. Κάθε γωνία εκείνου του σπιτιού έχει από μία ανάμνηση βίας. Αλλά οι δικοί μου, ξέρεις τι θα πουν όποτε πάω να ανοίξω συζήτηση; Ότι τα θυμάμαι λάθος. Ότι "όλες οι οικογένειες καβγαδίζουν". Ότι "άμα πούμε και καμιά κουβέντα παραπάνω άνθρωποι είμαστε". Ότι δεν καταλαβαίνουν γιατί τους αποφεύγω. Ότι φταίω εγώ, γιατί ήμουν αντιδραστική και τα έπαιρνα όλα στραβά, που με πείραζε τόσο η συμπεριφορά τους. Ότι φυσικά με αγαπάνε, ότι φυσικά δεν είναι τέρατα, ότι μόνο το καλό μου ήθελαν, ότι όλα τα έκαναν για να έχω καλούς βαθμούς, για να πάω μπροστά. Όμως ας είμαστε ειλικρινείς, το να βρίζεις το παιδί σου επειδή έγραψε 19.5 κι όχι 20, ίσως να μην είναι η καλύτερη τακτική. (Γιατί εγώ κατά βάση ΤΕΤΟΙΟΥΣ καβγάδες έκανα για τα του σχολείου.)Όταν ήμουν πιτσιρίκι, συχνά ονειρευόμουν ότι κάτι μαγικό γίνεται και ξυπνάω την άλλη μέρα σε ένα μέρος χωρίς γονείς. Σκεφτόμουν να πάρω τις κοινωνικές υπηρεσίες τηλέφωνο, ή το χαμόγελο του παιδιού ή κάποιον τελοσπάντων, να με μαζέψει. Πάντα με κράταγε το ίδιο πράγμα: Τα παιδιά που έβλεπα στην τηλεόραση να αποκαλούνται "κακοποιημένα", πάντα είχαν ορατές μελανιές και σημάδια στο σώμα. Εγώ δεν είχα. Εμένα απλά με χαστούκιζαν και μου φώναζαν και με απειλούσαν και μου έλεγε η μάνα μου πως χωρίς αυτήν είμαι ένα τίποτα και ότι μου αξίζει να μην έχω φίλους επειδή είμαι κωλόπαιδο, επειδή δεν κάνω πάντα ό,τι μου λέει και τη ντροπιάζω στον κόσμο. Αυτό, στο μυαλό μου, δεν ήταν κακοποίηση. Ήμουν βέβαιη ότι κανείς δε θα το πιστέψει, ότι όπου και να απευθυνθώ πάλι θα καταλήξω πίσω στη μάνα μου, η οποία θα είναι ακόμα πιο εξαγριωμένη που την κατήγγειλα και όλα θα ΄ναι χειρότερα. Θεωρώ λοιπόν τεράστιο έργο το να ειπωθεί, επιτέλους, ότι κακοποίηση δεν είναι ΜΟΝΟ όταν σαπίζεις το παιδί σου στο ξύλο. Και επειδή όντως το παιδί είναι όπως το μάθεις, αν του μάθεις ότι ο σεβασμός κερδίζεται με βία, με μαθηματική ακρίβεια το μαθαίνεις να 'ναι σκατάνθρωπος.Χρόνια μετά πάντως, εν μέρει ευχαριστώ όντως τη μάνα μου. Με τη συμπεριφορά της, με τα άλυτα ψυχολογικά της προβλήματα που ποτέ δεν παραδέχτηκε (και να ξέρεις, όλοι όσοι δεν τα παραδέχονται υγιείς νομίζουν πως είναι, οπότε μη βιαστείς να πεις "εγώ είμαι ΟΚ, απλά τι να κάνουμε είμαι λίγο οξύθυμος/μη φλώρος και πού και πού μου ξεφεύγει και καμία ξανάστροφη και δε μπορώ να το συγκρατήσω"), με τη δυστυχία που μου προξένησε και, τελικά, προξένησε και στον ίδιο τον εαυτό της η βίαιη συμπεριφορά της, λειτουργεί πλέον για μένα ως ένα λαμπρό παράδειγμα όσων θέλω να μη γίνω και να μην πράξω ποτέ.
