Υπάρχουν όντως συγκλονιστικά γεγονότα παραπάνω..τι να πρωτοσχολιάσω! Πάντα υπήρχε ο εκφοβισμός, απλά πιστεύω ότι η μορφή του έχει αλλάξει. Παλαιότερα ήταν κυρίως σωματική (βλέπε ξύλο με βέργες κτλ) ενώ τα τελευταία χρόνια κυρίως ψυχολογική.Και εγώ με τη σειρά μου υπήρξα θύμα έντονου και χρόνιου bulling (Από το δημοτικό μέχρι το λύκειο) και ευτυχώς για μένα δεν υπήρξα ποτέ θύτης (γι'αυτό μπορώ να είμαι περήφανος). Οι λόγοι γνωστοί, η όχι και τόσο αρρενωπή συμπεριφορά,η μη ένταξη σε παρέες και απομόνωση (είχα ένα φίλο μέχρι τη Α γυμνασίου, έπειτα μόνος), ενδιαφέροντα που ήταν χαρακτηρισμένα ως "κοριτσίστικα", κυρίως αυτά. Βέβαια η έξαρση του φαινομένου ήταν στις Β&Γ γυμνασίου και Α λυκείου. Από καθηγητές δεν μπορώ να πω, κάποιοι ήταν κάπως υποστηρικτικοί και άλλοι απλά αμέτοχοι. Είναι πολλά τα βιώματα και κάποια ντροπιαστικά ιδίως όταν γίνονται ή λέγονται μέσα στη τάξη, μπροστά σε όλα τα παιδιά και τους καθηγητές. Συγκεκριμένα άτομα με είχαν βάλει στο μάτι και προσπαθούσα να τους αποφεύγω όσο γίνεται και επίσης δεν προσπάθησα να τους αντιμετωπίσω διότι δεν είχα ουσιαστική υποστήριξη από κανένα. Κάθε πρωινό ξύπνημα εφιάλτης, μετρούσα τις μέρες αντίστροφα να τελειώσει το μαρτύριο, στα διαλείμματα κλειδωνόμουν στις τουαλέτες ή έφευγα από το σχολείο μια βόλτα και γυρνούσα να μπω όταν χτυπούσε το κουδούνι. Συνέχεια στο κρύψιμο. Και όταν γύριζα σπίτι έπρεπε να ήμουν νορμάλ και το κατάφερνα. Οι γονείς δεν κατάλαβαν ποτέ τίποτα και ούτε είχα σκοπό να τους πω κάτι (για τους προφανής λόγους). Κρύψιμο εδώ, ψέμα εκεί.. Δεν το εύχομαι σε κανένα να το περάσει αυτό! ΥΓ Τα παιδιά θύτες συνήθως δεν φταίνε στο 100% αλλά οι γονείς που τα μεγάλωσαν έτσι και τα βιώματα που κουβαλάνε. Οπότε εσείς μελλοντικοί γονείς, μη κάνετε παιδιά αν δεν είστε έτοιμοι να τα μεγαλώσετε σωστά με τις ηθικές αρχές και αξίες που αρμόζουν στην εποχή μας.