Θέλω κι εγώ να μοιραστώ μαζί με τα παιδιά που σχολίασαν στο άρθρο τη δική μου εμπειρία γιατί με καίει ρε γαμώτο. Πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμα με καίει γι' αυτή την αναθεματισμένη τάξη του '96 που δεν θα σταματήσω ποτέ να την καταριέμαι. Γνώρισα τον πρώτο μου έρωτα στην πρώτη γυμνασίου το '90. Μέσα σε μια τάξη που κυριαρχούσε ο τρόμος μιας παρέας 4 αγοριών, η οποία ενώθηκε με τις υπόλοιπες τάξεις κι έγιναν τελικά 11 αγόρια των οποίων το μίσος και η κακία δεν είχε προηγούμενο. Δεν μιλάμε για ξύλο μόνο, αυτό είναι το λιγότερο. Μέσα και έξω στο σχολείο. Κλέβανε λεφτά από παιδιά που δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, τους πέρνανε τα παπούτσια και τα έβαζαν φωτιά, μέχρι και μαχαιρώματα είχαν πέσει... Δεν θα αναφερθώ περισσότερο σε αυτά, παρά σε 1 μεμονομένο περιστατικό που ένιωσα ντροπή και αηδία με τον εαυτό μου που δεν μπορούσα να βοηθήσω. Έμεινα να κοιτάζω παγωμένος να ξεφτιλίζουν ένα πρωτάκι πίσω από το σχολείο επειδή ήταν λίγο θηλυπρεπής. Του ζητούσαν να συμπληρώσει το τηλέφωνό του με μαρκαδόρο σε ένα μήνυμα που έγραφε "Για καλά τσιμπούκια τηλεφωνήστε εδώ:". Το αγοράκι αρνιόταν πεισματικά. Τον είχαν μελανιάσει στο ξύλο και καθόταν να τις φάει χωρίς να βγάζει άχνα γιατί του έλεγαν ότι άμα φωνάξει θα πουν στην μάνα του ότι ειναι πούστης. Ένα κορίτσι φώναξε από μακριά "φτάνει θα φωνάξω τον διευθυντή" και έτρεξε. Τότε ένας από την συμμορία παίρνει τον μαρκαδόρο και ζωγαφίζει πάνω στο μπλουζάκι του αγοριού μια πούτσα και την λέξη GAY με τεράστια γράμματα και φύγανε. Εγώ έβλεπα από απέναντι την όλη φάση. Το αγοράκι με είχε καταλάβει ότι ήμουν "δικός του". Αλλά ευτυχώς (ή δυστυχώς) για μένα ήμουν αρκετά αρρενωπός για να πάρει κανείς χαμπάρι. Κι εγώ και ο διπλανός μου με τον οποίο είχαμε σχέση από την πρώτη γυμνασίου. Σηκώθηκε το παιδί και έβγαλε την μπλούζα του. Το μελάνι είχε ποτίσει στο δέρμα του και φαινόταν η πούτσα επάνω στην κοιλιά του. Έφυγε κλαίγοντας από το σχολείο και δεν τον ξαναείδαμε ποτέ. Το κάρμα μου το πλήρωσα με το παραπάνω, στην κατάληψη του '95 όταν πιάσαν εμένα και τον σύντροφό μου στην 3η λυκείου να φιλιόμαστε σε μια τάξη μέσα στο σκοτάδι. Τότε όλόκληρη η κόλαση εξαπολύθηκε επάνω μας και για 6 ολόκληρους μήνες τρώγαμε ξύλο σε ημερίσια βάση. Μας ήταν αδύνατο να δώσουμε εξετάσεις με τέτοια στεναχώρια και σαν να μην ήταν μόνο αυτό ένας καθηγητής που άκουγε τι γινόταν καθημερινά στο σχολείο "συμβούλεψε" τη μάνα του συντρόφου μου να "σταματήσει τα πουστριλίκια". Ένας καθηγητής! Η μάνα του πήρε τη μάνα μου και έγινε το έλα να δεις. Δεν κάναμε τίποτα όλη μέρα παρά να κλαίμε ο ένας στον ώμο του αλλουνού. Το καλοκαίρι όταν τελειώσαμε το σχολείο οι γονείς του τον "πέταξαν" από το σπίτι (μάλλον για εκφοβισμό) και αυτός έκοψε τις φλέβες του μπροστά μου. Τον πήγα στο νοσοκομείο. Ήρθαν οι αστυνομικοί να πάρουν κατάθεση και οι γονείς του έλεγαν ότι εγώ τον σκότωσα. Ευτυχώς τον δέχτηκαν πίσω στο σπίτι, αλλά με βρισιές και απειλές πάλι. Το παιδί πέρασε από 100 ψυχολόγους, τον διέγνωσαν μανιοκατάθλιψη ντεμέκ, άρχισε να παίρνει ψυχοφάρμακα. Δεν βλεπόμασταν πολύ. Ειχαν βάλει οι δικοί του περιοριστικά μέτρα εναντίον μου. Στο στρατό έμπλεξε με ναρκωτικά και τέτοια. Οταν απολύθηκε ήταν πλέον η σκιά του εαυτού του. Οι γονείς του τον έστειλαν στο χωριό να παντρευτεί μια από εκεί. Μετά από ένα χρόνο την παντρεύτηκε και χωρίσαμε. Τώρα ειναι καλά. Έχει και δύο κόρες. Τον βλέπω μια στο τόσο. Εγώ, μόνος να γυρνώ από εδώ και από εκεί. Να προσπαθώ να δω το προσωπό του σε κάθε μου νέα σχέση. Να συγκρίνω κάθε αγάπη με τη δικιά του. Να έχω μείνει μισός, να φαντάζομαι ένα μέλλον που δεν θα είναι ποτέ δικό μου.Να πάει να γαμηθεί η ελληνική οικογένεια. Να πάνε να γαμηθούν και τα τέρατα που ανατρέφουν. Κάποτε τον ρώτησα "τι θα έκανες αν μία από τις κόρες σου έλεγε ότι είναι λεσβία;". Μου απάντησε "Θα την αγαπούσα ακόμα πιο πολύ για να μη νιώσει ποτέ μόνη".
