Όντας παχύσαρκος από μικρός και μέχρι πριν 2 χρόνια (τώρα είμαι 65 κιλά), με γυαλιά κι ενδιαφέροντα που θα ταίριαζαν περισσότερο σε... κορίτσια (όπως ήθελαν τα στερεότυπα) ήτοι λογοτεχνία, ζωγραφική, κ.λπ. ήμουν η επιτομή αυτού που θα λέγαμε bullied kid. Έτρωγα τα βρισίδια με το κιλό. Γυαλάκια μυωπία, χοντρέ, βαρέλι, αδερφή και δεν συμμαζεύεται. Επειδή τύχαινε να είμαι σχετικά γλυκός άνθρωπος, πολύ ευαίσθητος και κάπως καλός μαθητής (θα ήμουν πραγματικά καλός και τολμώ να πω πως ίσως είχα ένα καλύτερο μέλλον ΑΝ ΔΕΝ ΒΑΡΙΟΜΟΥΝ ΟΙΚΤΡΑ ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΣΧΡΗΣ ΠΑΠΑΓΑΛΙΑΣ) συνήθως γινόμουν αυτό που θα λέγαμε αγγλιστί teacher's pet. Κι αυτό εξόργιζε τους δυνάστες μου ακόμα περισσότερο.Αλλά απ' όσο θυμάμαι (γεννημένος το '72 άρα πήγα δημοτικό το 77; 78; κάπου εκεί) το πράγματα ήταν ήπια σε σχέση με σήμερα. Στο γυμνάσιο χειροτέρεψαν λίγο με μια μικρή αύξηση της έντασης στο λύκειο αλλά ήταν ΣΧΕΤΙΚΑ διαχειρίσιμα.Το bullying όμως και γενικά τη χλεύη σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τη νόρμα δεν το αντιμετωπίζουν μόνο τα παιδιά αλλά και οι ενήλικες. Πραγματικά έπρεπε να χάσω 55 κιλά για να καταλάβω το ρατσισμό που δεχόμουν όλα αυτά τα χρόνια ως παχύσαρκος (εντάξει τα γυαλιά είναι πλέον κουλ). Σήμερα μάλιστα που βγήκα μ' έναν φίλο (καθώς μεταναστεύω στο τέλος του μήνα κι έτσι αποφάσισα να συναντήσω κάποιους από αυτούς) τον οποίο είχα να δω πολύ καιρό, σχεδόν λίγο πριν την "μεταμόρφωσή" μου, διαπίστωσα, για μία ακόμα φορά, αυτό ακριβώς! "Συλφίδα έγινες" μου είπε. Και συνέχισε "εκεί στα ξένα που θα πας, ως αδύνατος δεν θα έχεις ανάγκη για πολύ φαγητό και θα γλυτώσεις τα έξοδα"... Αυτή ήταν η πρώτη κατραπακιά με τη συνέχεια να έρχεται ακάθεκτη. "Οι αδύνατοι άνθρωποι δεν έχουν τόσα προβλήματα. Βρίσκουν ρούχα ευκολότερα κι ο κόσμος δεν φοβάται να τους καλέσει σπίτι του". Όταν τον ρώτησα γιατί να φοβηθείς να καλέσεις κάποιον παχύσαρκο στο σπίτι σου μου απάντησε πως "θα μπορούσαν [οι παχύσαρκοι] να του σπάσουν καμιά καρέκλα εκεί που κάθονται ή να του λερώσουν το αμάξι"... WTF??!?!?Ο τύπος δε είναι 5-6 χρόνια μεγαλύτερός μου... (Πάντα έκανα παρέα με μεγαλύτερα άτομα από εμένα, σύνδρομο από παιδί, επειδή ο πατέρας μου ήταν και είναι μ@λ@κ@ς οπότε προσπαθούσα να βρω αυτό που μου έλειψε στους φίλους μου, άλλο ένα μεγάλο μου λάθος που κατέληγε σε περισσότερο bullying, χλεύη, ευτράπελα κι απώλειες φίλων αφού άλλα ήθελα από αυτούς κι άλλα εκείνοι νόμιζαν με αποτέλεσμα να την κάνουν με ελαφρά, αφήνοντάς με μ@λ@κ@ ν' αναρωτιέμαι το γιατί! Μέχρι που κατάλαβα...)
