Νομίζω ότι το βασικό σου πρόβλημα είναι ότι μεγάλωσες σε μια οικογένεια που δεν σε σέβεται και δεν σε έμαθε να σέβεσαι και να εκτιμάς τον εαυτό σου. Το φαγητό μπορεί να είναι και απόλαυση και διασκέδαση, και παρηγοριά πολλές φορές, όταν όμως κινητοποιεί μηχανισμούς ενοχής, τότε δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω, είναι τιμωρία. Μην τιμωρείς τον εαυτό σου που δεν είσαι τα πράγματα που θέλουν οι γονείς σου ή οποιοσδήποτε άλλος. Οι γονείς μας μπορεί να μας αγαπούν, δεν είναι όμως πάντα οι καταλληλότεροι άνθρωποι για να μας βοηθήσουν να διατηρήσουμε ισορροπίες στη ζωή μας. Προσπάθησε να βρεις τι είναι αυτό που θέλεις εσύ από τη ζωή, και ένας πολύ καλός τρόπος γι' αυτό είναι όσα σου λέει η Α,Μπα στην τελευταία παράγραφο. Μην αφήνεις τον εαυτό σου να βαρεθεί, το φαγητό μπορεί να είναι γρήγορη ευχαρίστηση, αλλά αν το καλοσκεφτείς υπάρχουν πολύ συναρπαστικότερα πράγματα από αυτό στη ζωή. Την επόμενη φορά που θα θέλεις παρηγοριά δοκίμασε κάτι πιο ενδιαφέρον, πήγαινε βόλτα, άκου μουσική, διάβασε κάτι. Μάθε πλέξιμο (το λέω πολύ σοβαρά): θα κρατάς τα χέρια σου και το μυαλό σου απασχολημένα και θα κάνεις κάτι που θα σου δίνει ένα αποτέλεσμα για το οποίο θα χαίρεσαι. Δες την όλη προσπάθειά σου ωφελιμιστικά. Τα χρήματα που θα πληρώσεις για ένα γλυκό, ένα μπέργκερ, μια σοκολάτα, που ίσως δεν θέλεις και τόσο, μπορούν να γίνουν εισιτήριο σινεμά, βιβλίο, καφές με παρέα, παπούτσια, και χίλια δυο άλλα. Κάνε πράγματα που βρίσκεις συναρπαστικά, χωρίς να φοβάσαι. Κάνε τα μόνη σου αν δεν θέλει κανείς να ακολουθήσει. Αν δεν έχεις παρέα, προσπάθησε να βρεις, ειδικά αν ζεις Αθήνα γίνονται πολλά πράγματα (π.χ. περιηγήσεις στην πόλη) που είναι δωρεάν, στα οποία σίγουρα θα γνωρίσεις ανθρώπους. Αν μπεις σε όλες αυτές τις διαδικασίες, και το πάρεις κάποτε απόφαση ότι μπορεί να είσαι λίγο λαίμαργη αλλά οκ, δεν έγινε και τίποτα, κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσεις ότι ο χρόνος και η προσπάθεια που επενδύεις στον εαυτό σου αξίζουν τεράστιο σεβασμό από μόνα τους, είτε για να σταματήσεις να τον τιμωρείς με το φαγητό, είτε για να πεις στους υπόλοιπους ότι απολαμβάνεις τόσο πολύ το καλό φαγητό και το έξτρα γλυκό που δεν σε νοιάζει αν έχεις μπούτια (μπορεί να συμβεί και αυτό, δεν αρέσει σε όλους τους ανθρώπους να είναι λεπτοί). Πριν όμως καταλήξεις αν το φαγητό είναι όντως από τις μεγαλύτερες απολαύσεις για σένα, δοκίμασε και άλλες απολαύσεις, και κυρίως μη φοβάσαι τίποτα, δεν έχει σημασία ποιος σε κρίνει και γιατί, σημασία έχει να περνάς όμορφα και να εκμεταλλεύεσαι τις ευκαιρίες που σου δίνει η ζωή για μάθηση, για διασκέδαση, για απολαύσεις, για τα πάντα, γιατί είναι πάρα πολύ μικρή, και ειδικά η δική σου φάση ζωής κρατά πολύ λίγο.Αν έχεις την οικονομική δυνατότητα μην ταλαιπωρείσαι μόνη, ζήτα βοήθεια από έναν ειδικό, θα σου γλιτώσει απίστευτα πολύ χρόνο. Προσωπικά θα πήγαινα σε πρώτη φάση σε ψυχολόγο και όχι σε διαιτολόγο, γιατί δεν χρειάζεσαι κάποιον να σου πει τι να τρως για να αδυνατίσεις, χρειάζεσαι κυρίως κάποιον να σου εξηγήσει τον ψυχολογικό μηχανισμό πίσω από το φαγητό, και πώς να μην νιώθεις τύψεις γι αυτό. Αν νομίζεις ότι θα σε ακούσει και μπορεί να σε βοηθήσει, ζήτα χρήματα από την μαμά σου γι' αυτό, ψάξε τυχόν δωρεάν προγράμματα, δες τι καλύπτεται από ασφαλιστικά ταμεία κλπ. Αξίζει να προσπαθήσεις να βρεις έναν τρόπο να κάνεις κάτι που θα σε ακολουθεί σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου.Τέλος, προσπάθησε με κάθε τρόπο να αυτονομηθείς από τους γονείς σου όσο πιο σύντομα γίνεται. Οκ, οι εποχές είναι πολύ δύσκολες, αλλά αν μπορείς να κερδίζεις έστω και ένα δουλεύοντας δυο φορές την εβδομάδα σε ένα καφέ, θα νιώσεις ότι εξαρτάσαι από την οικογένειά σου λιγότερο. Σκέψου τι θέλεις να σπουδάσεις, αν δεν σπουδάζεις ήδη. Οι σπουδές είναι τεράστιο κεφάλαιο, σε γνώσεις, σε γνωριμίες, σε εμπειρίες, μην το αφήσεις να πάει χαμένο.Καλή προσπάθεια, να είσαι δυνατή. :-)
