Γλυκιά μου, χρόνια τώρα κι εγώ παλεύω με τα κιλά μου και την εικόνα μου. Ήταν ήμουν μικρή, ήμουν τσιλιβίθρα, από την τρίτη λυκείου όμως και μετά άρχισα να παίρνω προοδευτικά κιλά. Μια ζωή εκείνη που με κατηγορούσε και έχουμε τσακωθεί άπειρες φορές για το ίδιο ζήτημα είναι κατά κύριο λόγο η μητέρα μου και μετά ο μεγάλος μου αδερφός. Μιλάμε για άπειρη πίεση, άπειρη σύγκριση. Η μητέρα μου με τις αθλητικές ξαδέλφες μου, ο αδερφός μου με τα κοριτσάκια που γνώριζε. Διαρκώς, αντί να μου πούνε είτε ο ένας είτε ο άλλος πώς να συμπεριφερθώ (λιγότερο φαγητό, επιλογή των τροφών, γυμναστική), ή -το σημαντικότερο- να με ρωτήσουν γιατί έχω παχύνει, με δίκαζαν με τα σκληρά τους, καταδικαστικά λόγια και με έκαναν να νιώθω χειρότερα. Μια ζωή έτρωγα τη μερίδα που τρώει ένας άντρας, γιατί η μάνα μου σερβίριζε. Μια ζωή δεν είχα μάθει να γυμνάζομαι, «γιατί η γυμναστική είναι είδος πολυτελείας για τους αργόσχολους» (παλιές νοοτροπίες!), ενώ εσύ πρέπει να βιδωθείς στην καρέκλα σου και να διαβάσεις, να περάσεις στο πανεπιστήμιο κ.λπ. Λάθος διδασκαλία, λάθος μηνύματα, κακή εκπαίδευση. Η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμησή μου στα τάρταρα. Μια φορά, μέσα στον καβγά, ούρλιαξα στη μάνα μου: «Πες μου, πες μου πόσα λεφτά θα πρέπει να πληρώσω μελλοντικά στους γιατρούς για να σε ξεπεράσω!». Βέβαια, η μάνα μου δεν είναι καμιά μέγαιρα. Απλώς επειδή δεν ήταν ποτέ της συλφίς, μια ζωή είχε στο μυαλό της αυτό το μοντέλο γυναίκας ως ιδεατό και ιδανικό, που πάνω του συγκέντρωνε όλες τις αρετές και αξίωνε όλες τις χάρες: όμορφη, ευτυχισμένη, ποθητή, δικαιωματικά και αναγκαστικά αγαπητή - με μια λέξη, ακαταμάχητη. Στην κοσμοθεωρία της μητέρας μου, μόνο οι λεπτές είναι ερωτεύσιμες, μόνο οι λεπτές έχουν τους καλούς άντρες, μόνο οι λεπτές γενικώς έχουν δικαίωμα στην αγάπη και τον έρωτα. Οι υπόλοιπες μένουν μόνες τους, και κυκλοφορούν αυστηρά με τις όμοιές τους (εξωτερικά), που είναι επίσης μόνες τους.Αν η μητέρα μου ή ο αδερφός μου έχουν κάνει τη δική τους κοινωνική στατιστική, έπρεπε να κάνω κι εγώ τη δική μου. Να τους απαντήσω με τα ίδια όπλα. Με τη δική μου εμπειρία. Να τους δείξω ότι δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. (*Σημείωση: Η μητέρα μου έχει πλάι της έναν υποδειγματικό άντρα και σύντροφο που ποτέ δεν έπαψε να της στέκεται και να τη λατρεύει. Οπότε τελείως άκυρα όσα διατίνεται.)Και το κατάφερα. Κιλά ξε-κιλά, είχα και τη χάρη μου, και περιποιημένη ήμουν. Με τα αγόρια, δεν είχα παράπονο κανένα. Αν ακόμη δεν έχω παντρευτεί είναι από δική μου επιλογή, και όχι επειδή είμαι «διαλογής». Ίσα ίσα, που πάντα έψαχνα να βρω εκείνον που θα αγαπήσει ακριβώς τις «αδυναμίες» μου, που θα αγαπάει το σώμα μου έτσι όπως είναι και δεν θα ψάχνει να με αλλάξει. Αυτή τη στιγμή είμαι με έναν άνθρωπο που με κοιτάει και με αγαπάει έτσι όπως εγώ θέλω, ολόκληρη εμένα, και είμαι τρισευτυχισμένη. Τώρα πια, όντας περίπου δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερή σου, έχω ζήσει τόσα πράγματα, τόσες επιτυχίες, αποτυχίες, έχω τόσες κατακτήσεις επαγγελματικές (και προσωπικές), άλλες τόσες ήττες και πίκρες, που όλα μου τα μετράω και νιώθω περήφανη για μένα, γιατί για όλα μόνη μου τα προσπάθησα και κανένας δεν ήξερε ούτε καν να με συμβουλεύσει σε δύσκολες καταστάσεις ζωής, που και τους δύο, τη μητέρα μου και τον αδερφό μου, τους έχω ξεπεράσει. Τι να μου πουν τώρα πια;;;Ναι, έχω ακόμη κιλά και ακόμη παλεύω με το DNA μου και ένα σωρό αρνητικούς παράγοντες του τρόπου ζωής μου. Ναι, θέλει και προσοχή, και άσκηση, και εγκράτεια, και πειθαρχία, και θα φας πάλι και σκασίλα σου. Αλλά, κορίτσι μου, πίστεψέ με, όταν αυτονομηθείς συναισθηματικά και πρακτικά από όλους και όλα εκεί μέσα, θα καταλάβεις αν είναι τελικά τόσο τρομερό να είναι τα μπουτάκια σου «εκτός προδιαγραφών». Και όπως σου είπε η «αμπά», τα νιάτα σου, κορίτσι μου, και η φρεσκάδα σου. Δεν είναι δεδομένα. Κιλά χάνεις αν θες. Τα χρόνια σου τα όμορφα ποιος θα σου τα φέρει πίσω; Κλείσε λοιπόν τα αυτιά σου και εσύ ξέρεις καλύτερα.
