Νομίζω ότι κανένας κριτικός δεν μπορεί να χρησιμοποιεί εκφράσεις όπως: "έλεος πια με τόση ανοησία!".Πώς μπορεί κανείς να είναι τόσο σίγουρος ότι πρόκειται για ανοησία η αγωνιώδης προσπάθεια κάποιου να εκφραστεί στους νέους, δικούς του, πρωτόγνωρους, ορίζοντες τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους άλλους;Πώς μπορείς να αποκαλείς σε τελική ανάλυση, ανόητο, κάποιον;Η δουλειά του κριτικού δεν πρέπει να ασκείται "ελαφρά τη καρδία". Έχει να κάνει με ανθρώπους που γράφουν και υπηρετούν τα έργα και όχι με έργα που υπάρχουν από μόνα τους. Αν οι παράγοντες ενός θεατρικού έργου είναι υπηρέτες του θεάτρου τότε οι κριτικοί (ως παρελκόμενα) θα πρέπει να είναι υπηρέτες των υπηρετών και σε καμμία περίπτωση δυνάστεςτου θεάτρου ή των υπηρετών του. Λίγη περισσότερη συστολή λοιπόν στους μη παράγοντες το πρωτογεννές έργο.