Κάτι σχετικό με το θέμα υπάρχει στην Wikipedia. Πρόκειται για την ιστορία της Αnneliese Μichel, μίας 22χρονης Γερμανίδας, η οποία υπέφερε από βαρειάς μορφής κατάθλιψη και επιληπτικές κρίσεις. Υποβλήθηκε σε κάποιες αναποτελεσματικές θεραπείες, ώσπου την φροντίδα της ανέλαβε εξ ολοκλήρου ένας ιερέας-εξορκιστής. Μετά από 10 μήνες εξορκισμών η άμοιρη Anneliese απεβίωσε. Κατά την αυτοψία διαπιστωθηκε ότι ο θάνατος επήλθε λόγω αφυδάτωσης και υποσιτισμού. Όσο της διάβαζαν τα ξόρκια νυχθημερόν επί μήνες, κανείς δεν είχε το μυαλό να την φροντίσει όσο έπρεπε. Κατά την Αστυνομία και την Γερμανική Δικαιοσύνη υπεύθυνοι για την τραγική κατάληξη θεωρήθηκαν οι γονείς της νεκρής και ο ιερέας, οι οποίοι παραπέμφθηκαν σε δίκη. Στην δίκη αυτή ο πραγματικός κατηγορούμενος ήταν η Εκκλησία, η οποία επέτρεψε να υποκατασταθεί η ιατρική φροντίδα από εξορκισμούς, με αποτέλεσμα τον χαμό μίας ανθρώπινης ζωής. Οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Οι ποινές ήταν πολύ επιεικείς, αλλά η καταδίκη έδωσε μία ελπίδα ότι οι ιθύνοντες της Εκκλησίας θα αντιμετώπιζε στο μέλλον με μεγαλύτερη προσοχή παρόμοια προβλήματα. Αυτά στην Γερμανία του 1976. Και τώρα ας έρθουμε στην Ελλάδα του 2013. Μήπως θα πρέπει κάποιοι να οδηγηθούν στις αίθουσες των δικαστηρίων μπας και βάλουν λίγο μυαλό; Διότι πολλά ακούγονται για αγυρτείες, για ''δαιμονισμένους-μαϊμούδες'', οι οποίοι είναι τακίμια με τον παπά, για μάρκετινγκ του τύπου ''ο τάδε εξορκιστής είναι ο καλύτερος, σ'εκείνον να πάτε'', λες και μιλάνε για μανικιουρίστα και άλλα ενδιαφέροντα. Η υπόθεση έχει πολύ ψωμί, αλλά και πολλή εγκληματική ανευθυνότητα. Άντε να δούμε...