Έχεις δίκιο, γι' αυτό και ο νόμος σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αναφέρεται σε "αποζημίωση" αλλά σε "ικανοποίηση" λόγω ψυχικής οδύνης (ή ηθικής βλάβης).Πραγματικά, δεν είναι δυνατό να υπάρχει "αποζημίωση" για βλάβες που δεν έχουν υλική φύση (θετική ζημιά ή διαφυγόν κέρδος). Δεν μπορεί ο άλλος να σου δώσει χροήματα για να απο-ζημιωθείς, όπως σε αποζημιώνει π.χ. όταν σου κατέστρεψε το αυτοκίνητο.Σε αυτές τις περιπτώσεις σου παρέχει ένα εύλογο ποσό (εύ-λογο, σε καλό λόγο, σε καλή αναλογία) σε σχέση με την βλάβη που υπέστης ώστε να ξεπεράσεις, όσο το δυνατό αυτή και να προχωρήσεις. Με απλά λόγια να "ξεχάσεις τον πόνο σου", που λέμε στην καθομιλουμένη (όχι κυριολεκτικά βέβαια, γιατί αυτό δεν γίνεται).Με αυτά τα χρήματα μπορεί να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, για τους συγγενείς σου ή κάτι κοινοφελές που θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα. Άρα δεν παίρνεις πίσω τα χαμένα (αποζημίωση) αλλά αισθάνεσαι λίγο καλύτερα (ικανοποίηση).Στο ευρωπαϊκό ηπειρωτικό δίκαιο (στο οποίο ανήκει και το δικό μας) οι ικανοποιήσεις αυτές δεν έχουν χαρακτήρα τιμωρητικό/αποτρεπτικό/παραδειγματικό, όπως τα punitive damages στο αγγλοσαξωνικό δίκαιο (αυτά τα τρελά που βλέπουμε, να βγάζει ο άλλος 1.000.000 δολλάρια επειδή κάηκε με τον καφέ του σε ένα κατάστημα), έχουν χαρακτήρα μόνο αποκαταστατικό.Για όποιον είναι περίεργος να μάθει το καθαρό ποσό που επιδικάστηκε (χωρίς τους τόκους) και στους 4 ενάγοντες συνολικά (πατέρας, μητέρα, παππούς, γιαγιά), είναι περίπου 400.000 ευρώ συνολικά (μαντεύω κάτι σαν 150.000 στον κάθε γονέα και από 50.000 στον παππού/γιαγιά), που εφόσον τα βάλει κάτω κανείς θα δει ότι δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο ποσό, αν λ.χ. τα συγκρίνει με την ηθική βλάβη του φοιτητή με την ζαρντινιέρα (300.000 ευρώ χωρίς τόκους)