Ο συλλογισμός αρχίζει από λάθος υπόθεση. Καμία καντίνα πλοίου δεν μείωσε ποτέ την προσφορά της. Δεν έχει λογική αυτό που λέτε ότι αν έχει λιγότερα νερά στο ψυγείο ο κόσμος θα "μαλώνει" (θα κάνει πλειστηριασμό) για το ποιος θα δώσει περισσότερα για το τελευταίο μπουκαλάκι. Η ιδεατή καντίνα χωρίς πλαφόν θα ανεβάσει την τιμή στο όριο αντοχής των πελατών (το σημείο καμπής της καμπύλης μετά από το οποίο οι πωλήσεις της κάνουν βουτιά). Και θα φροντίσει να έχει πάντα αρκετή προσφορά για να καλύπτει τη ζήτηση και να κερδίζει συνεχώς και αδιαλείπτως.Η καντίνα μόνο χαμένη βγαίνει αν δεν πουλήσει έστω και ένα νερό λιγότερο από την ζήτηση. Αυτό είναι και η εμπειρία από τον πραγματικό κόσμο και όχι από τα πειράματα σκέψης.Εκτός από την εσφαλμένη υπόθεση και ο παραλληλισμός καταρρέει σε πολλά μη αμελητέα σημεία:Το νερό είναι βασική ανάγκη και γι'αυτό δεν μπορείς να αποφύγεις αυτόν που κατέχει το μονοπώλιο. Στη θεωρία βέβαια. Στην πράξη όταν το νερό στα πλοία ήταν πανάκριβο ο κόσμος κουβαλούσε τα μπουκάλια και τα θερμός του. Το θυμάμαι πολύ καλά αυτό.Η εργασία είναι ανάγκη μεν αλλά και συνδιαλλαγή, και τα δύο μέρη δίνουν και λαμβάνουν. Ενώ η καντίνα απλά πουλάει το νερό ο εργοδότης απαιτεί και ένα "έργο" από τον εργαζόμενο και δεν είναι αυτομάτως κερδισμένος με το που "κλείνει" η συνδιαλλαγή. Ο αγοραστής του νερού ξεδιψάει και πάει στην ευχή του θεού δίνοντας πάντα κέρδος στον πωλητή. Ο εργαζόμενος πρέπει να πληρεί μια συγκεκριμένη και διαρκή σχέση κόστους και υπεραξίας για να είναι συμφέρουσα η συνεργασία για τον εργοδότη.Εξάλλου πολύ αμφιβάλλω ότι η προσφορά εργασίας στην Ελλάδα είναι μονωπολιακού τύπου. Σε πολλούς κλάδους υπάρχουν αρκετοί "παίκτες" και σίγουρα όχι ένας. Το αν εναρμονίζουν τις αμοιβές τους είναι θέμα, αλλά τότε σίγουρα τους βοηθάει και η ύπαρξη βασικού μισθού στο να το κάνουν αυτό νόμιμα δίνοντας όλοι τον ελάχιστο. Τέλος για το ύψος του κατώτατου μισθού ο εργοδότης προσφέρει εργασία για να καλύψει μια ανάγκη. Αν το ύψος του κατώτατου δεν του βγαίνει έχει δύο (νόμιμες) επιλογές: Ή θα δεχθεί το μεγάλο ύψος και θα δουλέψει με ζημίες ή θα μειώσει τον κύκλο εργασίας για να απαλείψει την αρχική ανάγκη. Και οι δύο επιλογές είναι προς το χειρότερο για την οικονομία της χώρας.Τώρα ισχύει βέβαια συνήθως η τρίτη (για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα). Μισά λεφτά νόμιμα και τα άλλα μισά μαύρα χωρίς ένσημα.
