Δεν κατάλαβα το πρώτο μέρος του άρθρου. Το πρόβλημα του νερού βρίσκεται στην έλλειψη ανταγωνισμού μέσα στο πλοίο ή στην έλλειψη πλαφόν στην τιμή πώλησης του νερού. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Διότι με την επιβολή πλαφόν πάλι έχεις έλλειψη ανταγωνισμού, άρα μονοπώλιο, άρα πάλι οι τιμές των προϊόντων που δεν ελέγχονται από κάποιο φορέα, θα εκτοξευτούν στα ύψη, όπως και γίνεται με τα υπόλοιπα προϊόντα της καντίνας (πχ τυροπιτοειδή, μπισκότα, σάντουιτς, καφέδες κ.α.). Αυτό όμως που προτείνεται στό πρώτο μέρος είναι πλαφόν, δηλαδή επιβολή κατώτερης τιμής, αντί για άρση του μονοπωλίου, δηλαδή πάλι βάζει το χεράκι του το κράτος.Τώρα το πως συνδέεται με την επιβολή του κατώτερου μισθού, δεν το πολύ έπιασα αλλά θέλω να κάνω δύο παρατηρήσεις σχετικά με τις λύσεις όπου προτείνετε στο τέλος: 1. Διαφορετικός κατώτατος μισθός ανάλογα με το μέγεθος της επιχείρησης. Δηλαδή ευέλικτος μισθός, όπου θα προσδιορίζεται με βάση κάποια κριτήρια (πχ αποτελέσματα ισολογισμού, εταιρικό κεφάλαιο κ.α.). Αρκετά φιλελεύθερη προσέγγιση όπου θα μπορούσε να συνδιαστεί και με ευέλικτή μορφή εργασίας. Διότι ο εργαζόμενος απαιτεί και έχει δίκιο στο να πληρώνεται με βάση τις εργατοώρες και όχι με το αν η επιχείρηση είναι μεγάλη σε μέγεθος ή όχι. 2. Η <<αριστερή>> λύση. Αρκετά συμπαθητική στους θεωρητικούς αλλά στην πράξη μη-εφαρμόσιμη. Διότι, όσο και να θέλει κάπως να κάνει ισότιμη διανομή των κερδών ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να γίνει ισότιμη διανομή της δουλείας, του επιπέδου δυσκολίας, των ευθυνών και των προσόντων που χρειάζονται για κάποια δουλεία. Διότι ο απλός υπάλληλος, ουδέποτε θα ενδιαφερθεί να συμμετάσχει στα διοικητικά της εταιρίας και να αναλάβει τις ανάλογες ευθύνες (πχ να βάλει υπογραφή σε επιταγές). Επίσης σκεφτείτε πχ να προσληφθεί κάποιος με πτυχίο και μεταπτυχιακό για μια απαιτητική θέση και να έχει το ίδιο ποσοστό στα κέρδη με πχ τον κλητήρα ή τον απλό εργάτη. Ωραίο και ρομαντικό στην θεωρία, άδικο και σκληρό στην εφαρμογή.