Έτυχε, την ώρα που τσίριζε με μανία η σειρήνα, να περνάει κι ένα σμήνος αεροπλάνων πάνω από την περιοχή μας. Εμείς χαρήκαμε που κηρύχτηκε επιστράτευση κι άρχισε πόλεμος με την Τουρκιά και επί τέλος θα έπιανε τόπο η επί μήνες εξάσκησή μας στα ξύλινα σπαθιά και στα πλαστικά αυτόματα,οπότε χορεύαμε κι ενθουσιαζόμασταν... Αλλά μας μάς ξενέρωσε η ταλαίπωρη και πολυαγαπημένη μας γιαγιά, η οποία, έχοντας μνήμες τής κατοχής και των βομβαρδισμών, έκλαιγε και με αναφιλητά και εκλιπαρούσε, να τρέξουμε γρήγορα κατά τη ρεματιά, να γλιτώσουμε απ΄ τα "αερόπλανα", μας "εμείς γελούσαμε, σαν τα παιδιά", που λέει και το τραγούδι).Τις ίδιες μέρες, κάμποσα μίλια νοτιοανατολικά, κάποια άλλα παιδιά κλαίγοντας ζούσανε βομβαρδισμούς (κι όχι αστεία) στον "ποταμό" της Μόρφου κι αλαφιασμενα τα τραβούσανε οι γονείς κατά το βουνό για να σωθούνε... Εν τω μεταξύ, τα χρόνια πέρασαν. Μεγάλωσα και υποτίθεται σπούδασα και τάχα νόμιζα ότι ήξερα πολλά και για πολέμους και για ιστορίες...Ώσπου έφτασα στην Κύπρο το ΄94 κι άκουσα την Αντιγόνη να μου λέει για τότε που τρέχανε να σωθούνε από τα... "αερόπλανα"... ..τότε που εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά και τρέχαμε κι ενθουσιαζόμασταν, κραδαίνοντας ξύλινα σπαθιά και πλαστικά αυτόματα...Μετά τιμήςΚάπα