Το πολιτικό αυτεξούσιο που εκπροσωπεί ο Νίκος Δήμου, προϋποθέτει όχι μόνο στέρεη ορθολογική κατάρτιση, αλλά και έλλογη μαχητική αποφασιστικότητα. Το τονίζω: έλλογη - υστερόβουλη, θα λεγανε οι κυνικοί. Και αυτό διότι, από τη στιγμή που ο σκεπτικός στοχασμός σε αναγκάσει να σπρώξεις την κριτική ως το κόκκαλο, είναι βέβαιο πως θα υποστείς "κυρώσεις" πάσης φύσεως, όχι μόνο από "εχθρούς", αλλά και από "φίλους" (δηλαδή ακόμη και από εκεί που δεν το περιμένεις) κι αλίμονό σου αν δεν έχεις αποκούμπι…Και καλά να βρεθείς ξεκρέμαστος εσύ ίδιος και κανένας άλλος - τα ΄θελες και τα ΄παθες. Αν εξαιτίας της απρονοησίας σου βρεθούν εκτεθειμένοι άνθρωποι που εξαρτώνται από εσένα (όπως για παράδειγμα το ανάπηρο παιδί σου) τότε τι κάνεις; Εκ πρώτης όψεως, λοιπόν, ο εξωστρεφής σκεπτικισμός και η γνήσια κριτική σκέψη δεν θέλουν μονάχα αρετή και τόλμη (ιδίως αν δεν κρατάς πισινές). Απαιτούν και στοιχειώδη προνοητικότητα. (Κρείττον σιγάν λέγανε, πολύ σοφά, οι… μη πρόγονοι.)Έτσι όμως ανοίγει ο δόμος της σιωπηρής συνενοχής: αφού δεν μιλάμε για να μην μπλέξουμε και στερηθεί το παιδί μας ακόμη και τα δικαιώματά του, τότε τι πειράζει να μιλάμε έτσι ώστε να… αρέσουμε στους φεουδάρχες; (Δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ υστερόβουλης σιωπής και... προσκύνησης) Παρά ταύτα, προσωπικά έχω σκυλομετανιώσει που σε ανύποπτο χρόνο, μίλησα με… «αυθάδεια» (δηλαδή έκρινα την εξουσία), αφού την πλήρωσαν και την πληρώνουν οι… άμαχοι της οικογενείας.Στερνή μου γνώση…
