Ως νέα συμμετέχουσα στο Lifo (όχι τόσο νέα στην ηλικία), έχω να πω μόνο στο εξής: είναι σίγουρο ότι το άρθρο έχει γραφτεί κατά προσέγγιση ΟΜΩΣ αυτό που με τρομάζει είναι ότι ενώ κάποια χρόνια πριν θα θεωρούνταν ένα σενάριο απλά για ένα όχι απαραίτητα υπαρκτό πρόσωπο, δυστυχώς σήμερα αντικατοπτρίζει μία υπαρκτή και ζοφερή πραγματικότητα. Ότι παλιά θα λέγαμε: "είναι αδύνατον", σήμερα λέμε "είναι δυνατό και κάτσε να το συζητήσουμε". Έζησα ως ελεύθερη επαγγελματίας μερικά καλά χρόνια, όπου έβγαζα τον μήνα με αξιοπρέπεια, είχα για τα ταμεία μου, έβγαινα και με τους φίλους μου, πήγαινα και διακοπές με το αγόρι μου, έπαιρνα και κανά καλλυντικό παραπάνω να βρίσκεται. Και αυτό που αντιλαμβάνομαι, τώρα στα 35, ότι στα 25 που ειναι ο ήρωας του άρθρου εγώ δεν θα μπορούσα να ζήσω έτσι. 25 χρονών παιδιά είναι πολύ νέος, ειδικά για άντρας, για να φυτοζωεί μέσα σε ένα διαμερισματάκι με ένα ούζο κι ένα τοστ! Πρεπει να συμπεριλάβουμε στην σκέψη μας ότι ένας νέος άνθρωπος σε αυτήν την ηλικία θέλει να δημιουργήσει, να κάνει οικογένεια, να βγει με τους φίλους του, να πάει με το κορίτσι του σινεμά και να της πει: σήμερα είναι τα γενέθλιά σου και σε κερνάω. Ζωή δεν είναι μόνο δουλειά, αλλά και χαρά και κοινωνικοποίηση και ικανοποίηση. Μικρές στιγμές η ευτυχία μας και προσωπικά δεν θα χαράμιζα την ευτυχία μίας μπύρας των 1,25 Ευρώ σε ένα καφενείο για λιγη ώρα χαλάρωσης βλέποντας το αγαπημένο μου σπορ σκεπτόμενη ότι κάνω σπατάλη. Όσα και να εξοικονομούσε, με το να είναι δουλειά -σπίτι και τούμπαλιν, θεωρώ ότι απλά σε αυτήν την περίπτωση θα είχαμε έναν άνθρωπο που σε λίγο καιρό θα ήθελε να αυτοκτονήσει! Εκτός τούτου λαμβάνω υπόψη μου ότι στο σενάριο ο Γιάννης θέλησε έστω κι έτσι να μείνει μόνος του. Θα μπορούσε οι γονείς του να μην ήταν εν ζωή ή να ήταν μακριά. Τί θα γινόταν τότε??