Κύριε Ρηγόπουλε, φαίνεται πράγματι πως δεν έχετε φύγει ποτέ.Διότι αλλιώς θα καταλαβαίνατε πως η "περίπλοκη συναισθηματολογία που σε ενώνει με τόπους και ανθρώπους", όπως πολύ εύγλωττα γράφετε, υπάρχει παντού και πάντα...Στο bistro ή στην pub του εξωτερικού, που θα γίνει το στέκι σου όσο μείνεις στην ξένη χώρα και ο μπάρμαν θα σου φέρνει το ποτό σου χωρίς πλέον να ρωτά, στο σουπερμάρκετ κάτω από το σπίτι σου, όπου ο πωλητής θα σου δίνει τη μάρκα των τσιγάρων σου κατευθείαν μόλις σε δει με ένα χαμόγελα και κυρίως από κάποιους ανθρώπους που θα σε συναντήσουν και που θα γίνουν οι φίλοι μακριά από τους φίλους, η δεύτερη οικογένεια μακριά από την πατρίδα..Όταν λοιπόν θα τα αποχωριστεί κάποιος όλα αυτά, πιστεύετε ότι δεν θα υπάρξει αυτή η "περίπλοκη συναισθηματολογία"; Ή μήπως ότι αυτά τα συναισθήματα έχουν την αποκλειστικότητα να βιώνονται μόνο στον τόπο καταγωγής;Πολλά πράγματα μπορούν λοιπόν να μας συνδέσουν (κάποιους από εμάς έστω) με ένα μπιστρό του εξωτερικού γιατί και εκεί γελάσαμε, κλάψαμε, μοιραστήκαμε τα ποτά μας και την καρδιά μας με ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να μη μας ένωσε το παρελθόν και τα κοινά βιώματα, αλλά μας ένωσε το πάρόν και τα κοινά όνειρα για το μέλλον. Και με μια νέα πατρίδα στην οποία μας δόθηκαν οι ευκαιρίες να εκπληρώσουμε κάποια από τα όνειρά μας.Δεν ωραιοποιώ τη ζωή στο εξωτερικό, υπάρχουν πολλές δυσκολίες και εμπόδια, όμως η ζωή δεν είναι μονόδρομος...είναι δρόμοι πολλοί και ανοιχτοί, με πολιτείες που μας υποδέχονται και ανθρώπους που μας ανοίγουν τις καρδιές τους και τα σπίτια τους, που μας μυούν στην κουλτούρα τους και μας βοηθούν να αντιληφθούμε κάτι πολύ απλό: ότι η ζωή είναι μια παλέττα με όλα τα χρώματα, αρκεί να έχει κανείς διάθεση να τα δεί.Και μάλλον έχετε δίκιο, πρέπει να είναι δειλία ή συναισθηματική αναπηρία ότι το γεγονός ότι εξισώνετε το συναιςθηματικό δέσιμο με ανθρώπους και τόπους, μόνο με τα στενά γεωγραφικά όρια μίας και μόνης πατρίδας. Καθώς και το ότι αναφέρεστε στην εμπειρία του φίλου σας στα ξένα ως "σκάρτο εξάμηνο υποχρεωτικής ξενιτιάς". Έχω την αίσθηση, διαβάζοντας το κείμενό σας, ότι αυτή είναι η δική σας ερμηνεία της παραμονής του εκεί, και όχι η δική του.Η ξενιτιά, ακόμα και αν είναι όντως υποχρεωτική, όπως πολύ συχνά συμβαίνει στις μέρες μας, μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο πολύ πλουσιότερο σε εμπειρίες, εικόνες και βιώματα, αρνητικά και θετικά, αρκεί να πάει εκεί με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτούς οριζόντες, και ακόμα και εάν επιλέξει να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα. Ο τρόπος που περιγράφετε την εμπειρία του φίλου σας όπως και η ελαφρά ειρωνική διάθεση με την οποία περιγράφετε το "ευφορικό συναίσθημα πως ορίζεις εσύ την τύχη σου", μου δείχνει πως μάλλον είναι πολλά που δεν αντιλαμβάνεστε.Νομίζω πως η καρδιά έχει χώρο για περισσότερες από μία πατρίδες, διαφορετικούς ανθρώπους και πολλά μονοπάτια.Αυτά από μία Ελληνίδα του εξωτερικού που έζησε σε τέσσερεις διαφορετικές πατρίδες (ανάμεσα τους και η Ελλάδα), και πάντα θα νοσταλγεί ένα μπιστρό, μία ταβέρνα, μία pub, μια φθινοπωρινή μέρα και το γέλιο κάποιων ανθρώπων σε κάθε ένα από αυτά τα μέρη...ΥΓ. Διαβάστε λίγο Καββαδία, ίσως με εννοήσετε.
