Δεν έχω λόγια πλέον... θλίβομαι που ζω σε αυτή τη χώρα. Που μονίμως με πληγώνει. Αλλά δεν φταίει η χώρα τελικά... αλλά η μονάδα, ο άνθρωπος που μαζί με άλλους κάνουν το σύνολο. Η κουλτούρα, η παιδεία ή τέλος πάντων δεν μπορώ να το προσδιορίσω κάπως αυτή τη στιγμή από το ΣΟΚ. Είμαστε μονίμως έτοιμοι να κατασπαράξουμε το συνάνθρωπο μας. Μα όλοι πια αναμάρτητοι, αλάνθαστοι και έτοιμοι για να λιθοβολήσουν το λάθος, το διαφορετικό. Απλά έχω ένα πλάκωμα στο στήθος πρωί πρωί μετά από αυτό.