Αυτή είναι η λογική κομμάτων όπως ο σύριζα, που δεν έχουν μια σταθερή και συμπαγή πρόταση διακυβέρνησης. Στηρίζουν την ύπαρξή τους σε μια στείρα αντιπολίτευση και την εκμετάλλευση κάποιας μερίδα πληθυσμού που νιώθει να πνίγεται και είναι διατεθειμένη να πιαστεί απο οποιονδήποτε προσφέρει μια σανίδα σωτηρίας έστω και ψεύτικη. Είναι κόμματα που τα χαρακτηρίζει ο βερμπαλισμός, ο λαικισμός, η γενικολογία, θολές και μπερδεμένες θέσεις που τις περισσότερες φορές βρίθουν απο αντιφάσεις και η στόχευση στο θυμικό του λαού. Όταν όμως τα προβλήματα αποκρυσταλλωθούν και ζητήσουν πραγματικές λύσεις και όλοι τίθενται προ των ευθυνών τους εκεί αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο η ένδεια των επιχειρημάτων και των θέσεών τους. Είναι ουσιαστικά λόγος και επιχειρηματολογία πρωτοετή φοιτητή που αυνανίζεται με το φολκλόρ μια κάποιας επανάστασης. Ο φοιτητάκος καλά κάνει, ο πολιτικός οφείλει να είναι σοβαρός. Αυτό το τελευταίο απίθανο γεγονός δε κάνει τίποτα άλλο απο το να δέιχνει ακόμα μια φορά περίτρανα την σύγχιση που υπάρχει μέσα στους κόλπους ενός κόμματος που πραγματικά έχει αδυναμία συγκρότησης και το χαρακτηρίζει η έλλειψη σοβαρότητας.