Κατ' αρχάς, το θέμα είναι το "διαβάζοντας". Αν το παιδί εθιστεί στα γοητευτικά "τούβλα" της Ρόουλινγκ, εύκολα θα μεταπηδήσει στον Θερβάντες, στα περιπετειώδη αναγνώσματα, στον Ουγκό, στον... στην... στο βιβλίο, τελικά. Και αυτό είναι το ζητούμενο. Ο Μπλουμ και μόνο από τις επιλογές των "αγαπημένων" του συγγραφέων (που έστω κι αν δεν περιλαμβάνουν Τζόις του 20ου αιώνα και Στερν του 18ου, θυμίζουν τοπ τεν σοβαροφανών επιλογών, μιας και εκλείπει οποιοσήποτε συγγραφέας με χιούμορ, ή εν πάση περιπτώσει, κάποιος μη κοινά αποδεκτός) μου φαίνεται σαν ένας ντιπ δυσκοίλιος τύπος και δεν θα βασιζόμουν στην άποψή του για τίποτα. Όσο για τις "χριστιανικές" αντιρρήσεις, είναι απλώς παιδικές επιλογές να πιστέψουν σε ένα άλλο μαγικό βιβλίο.
