Είναι όμορφα να τρως έξω με παρέα, αλλά συχνά, ειδικά όταν η παρέα είναι ενδιαφέρουσα, δε νιώθεις τη γεύση του φαγητού, δε βλέπεις τη διακόσμηση γύρω σου, δε δίνεις σημασία στον κόσμο: η προσοχή σου είναι στραμμένη στην παρέα σου.Βγαίνοντας μόνη σε ένα εστιατόριο νιώθεις όλα αυτά, τη γεύση, το διάκοσμο, τους άλλους. Περιλαμβανομένων των βλεμμάτων των άλλων που κρύβουν ή δείχνουν κατά περίπτωση από θαυμασμό έως οίκτο αλλά συνήθως έκπληξη, οπότε μπορεί να νιώσεις την ανάγκη να ψάχνεις στο κινητό σου μανιωδώς για ανύπαρκτα ενδιαφέροντα στο μεσοδιάστημα από το ορεκτικό στο κυρίως. Δε συνηθίζεται να βγαίνει κάποια μόνη για να φάει σε ένα εστιατόριο. Κι όμως η εμπειρία αξίζει τον κόπο παρά τα βλέμματα. Νομίζω αυτά συνηθίζονται τελικά.Ωραία είναι κι έτσι μόνος. Ωραία και με παρέα. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο, και τα δύο ωραία.