Εγώ ο Θουκυδίδης, ένας αθηναίος.Παράσταση από την Άννα Κοκκίνου, στο Θέατρο Σφενδόνη. Όλα ξεκίνησαν με ένα όνειρο. Να βάλει κάτω και να μιλήσει στους συμπατριώτες της σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή που όλοι περνούσαν, που η πατρίδα περνούσε. Δεν θα χρησιμοποιούσε δικά της λόγια παρά του καλύτερου, του πρώτου ιστορικού στον κόσμο. Του Θουκυδίδη που, όλοι λίγο πολύ, θυμόμαστε απ το σχολείο.Αυτά τα λόγια που ακούγοντας τα, θυμηθήκαμε με περηφάνια την ομορφιά του ελληνικού λόγου, αναγνωρίσαμε όμως με απόγνωση πως επί αιώνες, με την ίδια ιδιοσυγκρασία ακριβώς, κάνουμε τα ίδια λάθη, δεν αλλάξαμε συμπεριφορά. Οδυνηρή η εξακρίβωση, απογοητευτική η κατανόηση. Πρώτα, για το όνειρο της, συμπαρέσυρε 16 ανθρώπους από τον κύκλο της και τους έπεισε για το εγχείρημα. Μετά σαν ερμαφρόδιτο εξωγήινο μάτριξ έφερε από το παρελθόν τον Λόγο στην ρομποτική μας εποχή και μας έπεισε εμάς. Με την ηλεκτρονική στην φαρέτρα της και διάφορα τεχνάσματα, που δεν μπορώ να προσδιορίσω και που μόνο τα ανθρωποειδή όντα μπορούν, κράτησε το ενδιαφέρον αμείωτο και έλεγα στον εαυτό μου: τι ωραίο αυτό που είπε, θα προσπαθήσω να το θυμηθώ. Τίποτε δεν θυμάμαι.Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα μάθημα ιστορίας, μάθημα φιλοσοφίας, μάθημα πατριδογνωσίας και άλλα πολλά μαθήματα λιγότερης σπουδαιότητας.Το όνειρο της Άννας Κοκκίνου συμπαρέσυρε και το δικό μου όνειρο από τότες, να σας επιστήσω την προσοχή σε αυτή την μοναδική παράσταση.Αναλογίζεται η Άρτεμις ΚατερίδουΥΓ. Όταν τέλειωσε η παράσταση ήθελα να κραυγάσω: Ευχαριστώ πάρα πολύ Αννα Κοκκινου. Ας όψεται ο μεσοαστικός καθωσπρεπισμός... Αρτεμις