Ο Χιρόκι Τεράι, ένας επιτυχημένος Ιάπωνας επιχειρηματίας και συγγραφέας, πραγματοποιούσε έρευνα για ένα βιβλίο που ετοίμαζε σχετικά με την ραγδαία αύξηση των διαζυγίων στη χώρα του, όταν έκανε μια εκπληκτική διαπίστωση. Ανακάλυψε ότι πολλές συμπατριώτισσες του που οι ίδιες είχαν ξεκινήσει τη διαδικασία διαζυγίου, στη συνέχεια δεν μπορούσαν ψυχολογικά να το αποδεχτούν.
Όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος, «όλη αυτή η επίπονη διαδικασία με τις νομικές και πρακτικές δυσκολίες φαινόταν να φορτώνει τόσο πολύ τους εμπλεκόμενους ώστε να μην μπορούν να βρουν την ευκαιρία να διαχειριστούν συναισθηματικά την εμπειρία – είχαν μπλοκάρει και δεν μπορούσαν να ξεσπάσουν σε κλάματα παρότι το είχαν ανάγκη».
Το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Τεράι λειτούργησε άμεσα πάντως. Στην αρχή η υπηρεσία που ίδρυσε στόχο είχε να βοηθήσει γυναίκες να κλάψουν και να θρηνήσουν μετά από ένα κοσμογονικό για τις ίδιες προσωπικό γεγονός. Αργότερα όμως, αποφάσισε να ανοίξει την πελατεία του στοχεύοντας σε όσους ανθρώπους είχαν ανάγκη να κλάψουν αλλά δεν μπορούσαν, ανεξαρτήτως περιστάσεων.
Η εταιρεία του Τεράι με έδρα το Τόκυο ονομάζεται «Ikemeso Danshi» (χονδρικώς μεταφράζεται ως «όμορφα αγόρια που κλαίνε») και προσφέρει ακριβώς συνεδρίες για όσους αναζητούν μια συγκινησιακή εκτόνωση και κάθαρση που αδυνατούν να εκφράσουν στην καθημερινή ζωή τους. Η ιδέα απεδείχθη πολύ επιτυχημένη με αποτέλεσμα να προσλαμβάνεται πλέον η εταιρεία και για εταιρικές συνεδρίες.
Oι «συνεδρίες κλάματος» δεν θα παραμείνουν αποκλειστικά γιαπωνέζικο φαινόμενο: «Πιστεύω ότι θα υπάρξει κι αλλού ζήτηση για τέτοιου είδους υπηρεσίες».
Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Darryl Thoms κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Ιάπωνα ερευνητή και επιχειρηματία και να του επιτραπεί να κινηματογραφήσει μια συνεδρία. Στο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ (κάτω) με τίτλο «Κλαίγοντας με τους Ωραίους Άντρες», στόχος του Thoms όπως λέει ο ίδιος ήταν «μια ματιά σε κάποια βαθιά χαρακτηριστικά της Ιαπωνικής κοινωνίας αλλά και στη σύγχρονη παγκόσμια αντίληψη του «άμεσου fix».
Δεν πιστεύει πάντως ότι οι «συνεδρίες κλάματος» θα παραμείνουν αποκλειστικά γιαπωνέζικο φαινόμενο: «Είναι πολλές οι κουλτούρες πλέον όπου οι σχέσεις είναι πια περισσότερο εικονικές παρά διαπροσωπικές, οπότε πιστεύω ότι θα υπάρξει κι αλλού ζήτηση για τέτοιου είδους υπηρεσίες».
Με στοιχεία από το The Atlantic