«Ο Βούδας ένευσε σιωπηλά στα παιδιά να καθίσουν και είπε: « Είσαστε όλα έξυπνα παιδιά και είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβετε αυτά που θα σας πω. Το μεγάλο μονοπάτι που έχω ανακαλύψει είναι βαθύ και κρυμμένο, αλλά όποιος το βάλει σκοπό στην καρδιά του θα μπορέσει να το καταλάβει και να το ακολουθήσει.»
«Παιδιά, όταν ξεφλουδίζετε ένα μανταρίνι, μπορείτε να το φάτε με επίγνωση ή χωρίς επίγνωση. Τι θα πει να τρως ένα μανταρίνι έχοντας επίγνωση; Τρώγοντας το μανταρίνι, συνειδητοποιείς ότι τρως ένα μανταρίνι. Συνειδητοποιείς το υπέροχό του άρωμα και τη γλυκιά του γεύση σε όλο το βάθος. Ξεφλουδίζοντας το μανταρίνι, ξέρεις ότι ξεφλουδίζεις το μανταρίνι. Όταν αφαιρείς ένα κομμάτι και το βάζεις στο στόμα σου, ξέρεις ότι το αφαιρείς και το βάζεις στο στόμα σου. Όταν νιώθεις το υπέροχο άρωμα και τη γλυκιά του γεύση, συνειδητοποιείς ότι νιώθεις το υπέροχο άρωμα και τη γλυκιά του γεύση. Το μανταρίνι που μου προσέφερε ο Nandabala είχε εννιά κομμάτια. Έφαγα κάθε κομμάτι έχοντας επίγνωση του πόσο πολύτιμο και υπέροχο ήταν. Δεν ξέχασα το μανταρίνι κι έτσι το μανταρίνι έγινε κάτι πολύ αληθινό σε μένα και αν το μανταρίνι είναι αληθινό, τότε και το πρόσωπο που το τρώει είναι αληθινό. Αυτό σημαίνει να τρως ένα μανταρίνι έχοντας επίγνωση.»
«Όποιος καταφέρνει να έχει επίγνωση βλέπει σ’ ένα μανταρίνι πράγματα που οι άλλοι είναι ανίκανοι να δουν. Μπορεί να δει τη μανταρινιά, το λουλούδι της μανταρινιάς την Άνοιξη, τον ήλιο και τη βροχή που έθρεψαν τη μανταρινιά. Βλέποντας βαθύτερα, μπορεί να δει χιλιάδες πράγματα που έκαναν το μανταρίνι πραγματικότητα. Μπορεί να δει όλα τα θαύματα του σύμπαντος και πως τα πάντα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Παιδιά, η καθημερινότητά μας είναι ακριβώς όπως ένα μανταρίνι. Όπως ένα μανταρίνι αποτελείται από κομμάτια, κάθε μέρα αποτελείται από είκοσι τέσσερις ώρες. Κάθε ώρα είναι μία φέτα μανταρίνι. Το να ζεις και τις είκοσι τέσσερις ώρες είναι σα να τρως όλες τις φέτες του μανταρινιού. Στο μονοπάτι που βρήκα ζω κάθε ώρα της ημέρας συνειδητοποιώντας, με το μυαλό και το σώμα πάντα προσηλωμένα στο παρόν. Το αντίθετο αυτού είναι να ζεις στη λήθη. Όταν ζούμε στη λήθη, δεν καταλαβαίνουμε ότι είμαστε ζωντανοί. Δεν ζούμε τη ζωή μας γιατί το σώμα μας και η ψυχή μας δεν βρίσκονται στο εδώ και στο τώρα.»