Συνεχίζονται οι αναταράξεις από το ήδη περιβόητο τετράωρο ντοκιμαντέρ Leaving Neverland που προβλήθηκε προ λίγων ημερών στο φεστιβάλ του Sundance και αναμένονται να κορυφωθούν με την επίσημη προβολή της ταινίας τον Μάρτιο από τα κανάλια HBO και Channel 4.
Όπως έχει καταγραφεί, πρόκειται για μια εξοντωτικά λεπτομερή αφήγηση των σεξουαλικών κακοποιήσεων που υπέστησαν ως παιδιά οι James Safechuck και Wade Robson (40 και 36 χρονών πλέον αντίστοιχα) από τον αείμνηστο (αλλά προφανώς όχι συχωρεμένο) Βασιλιά της Ποπ στην γνωστή έπαυλη – παιδική «χαρά» του με την επωνυμία Neverland.
Αυτό που δεν έχει τονιστεί επαρκώς ίσως είναι ότι οι δύο άντρες παλιότερα - και ενώ ο Μάικλ Τζάκσον ήταν ακόμα ζωντανός – είχαν ενόρκως καταθέσει στα πλαίσιο καταγγελιών από άλλα πρόσωπα - ότι ουδέποτε τους είχε ακουμπήσει με ανάρμοστο τρόπο ο Μάικλ Τζάκσον κατά το διάστημα της συναναστροφής τους μαζί του.
Πρόσφατα όμως, αντέστρεψαν την κατάθεσή τους εκείνη, δηλώνοντας ότι είχαν όντως κακοποιηθεί σεξουαλικά στην αγωγή που υπέβαλαν κατά του ιδρύματος που έχει συσταθεί από την οικογένεια του Μάικλ Τζάκσον μετά τον θάνατό του. Η αγωγή απορρίφθηκε στο δικαστήριο και στη συνέχεια υπέβαλλαν ένσταση η οποία ακόμα δεν έχει εκδικαστεί.
Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω σε όλα αυτά τα φρικαλέα που καταμαρτυρούνται εις βάρος του Μάικλ Τζάκσον και ούτε νομίζω ότι η παρακολούθηση της ταινίας πρόκειται να βοηθήσει.
Στο μεταξύ όμως, επιθυμώντας όπως δήλωσαν μέσω του δικηγόρου τους να γίνει ευρέως αντιληπτό το μέγεθος της κακοποίησης που συμβαίνει στη βιομηχανία ψυχαγωγίας, εξομολογήθηκαν με κάθε ανατριχιαστικά γλαφυρή λεπτομέρεια τις εμπειρίες τους με τον Μάικλ Τζάκσον στο ντοκιμαντέρ που έχει διχάσει το σύμπαν. Κατά την προβολή μάλιστα του ντοκιμαντέρ στο Sundance υπήρχε εντεταλμένος γιατρός στην αίθουσα για να συνδράμει σε περίπτωση που κάποιος θεατής παρουσίαζε τάσεις λιποθυμίας, αναφυλαξίας, έντονης ναυτίας κλπ.
Είχαμε δηλαδή μια προβολή ταινίας που ανακάτευε σε ένα ανόσιο μίγμα στοιχεία ψυχαγωγίας, ενημέρωσης, παθολογίας, αποκαθήλωσης ειδώλου, μαζοχισμού και νοσηρής «διάδρασης» μεταξύ κοινού και οθόνης.
Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω σε όλα αυτά τα φρικαλέα που καταμαρτυρούνται εις βάρος του Μάικλ Τζάκσον και ούτε νομίζω ότι η παρακολούθηση της ταινίας πρόκειται να βοηθήσει. Θυμάμαι εκείνο το άλλο ντοκιμαντέρ βρετανικής παραγωγής του 2003 με τίτλο "Living with Michael Jackson" που βασιζόταν σε συνεντεύξεις του (γλίτσα γενικώς) δημοσιογράφου Martin Bashir με τον Μάικλ Τζάκσον, το οποίο μέσω χειραγώγησης του υλικού και πολλών υπαινιγμών πρόβαλλε μια απολύτως καταδικαστική ετυμηγορία για τα όσα συνέβαιναν στο ράντσο Neverland με τον Μάικλ Τζάκσον και τους μικρούς του φίλους, οι γονείς των οποίων τους επέτρεπαν να διανυκτερεύουν τακτικά στο ίδιο δωμάτιο με έναν ενήλικο άνδρα.Μου είχε φανεί τότε «φαιοκίτρινο» ως ρεπορτάζ και μάλλον συκοφαντικό το ντοκιμαντέρ και ήμουν πρόθυμος να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρξει φιλική σχέση ανάμεσα σε παιδιά κι έναν εκκεντρικό, πειραγμένο σίγουρα, αλλά μάλλον ασεξουαλικό (και επίσης χωρίς φύλο αλλά και χωρίς φυλή) ενήλικα που έχει καθηλωθεί για διάφορους λόγους σε μια αιώνια παιδικότητα, αναπληρώνοντας ίσως για την χαμένη παιδική του ηλικία που είχε ακυρωθεί από τον πατέρα και μάνατζερ του, Τζο Τζάκσον - ένα κτήνος και κάθαρμα που πέθανε το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Δύσκολο να στηρίξω πλέον αυτή την αντίληψη (την ψευδαίσθηση μάλλον): τα στοιχεία είναι πολλά και συντριπτικά εις βάρος ενός ποπ σταρ - του πιο μαζικά δημοφιλούς ίσως όλων των εποχών - που αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι, παρά τις βαριές σκιές της προσωπικής του ζωής.
Και τώρα τι κάνουμε δηλαδή; Κρατάμε τις αναμνήσεις μας από το έργο του και του επιτρέπουμε να αναπαυθεί εν ειρήνη ή τον σβήνουμε εντελώς από την ιστορία σαν τον Μπιλ Κόσμπι (που σίγουρα του αξίζει αυτή η μοίρα και είναι αδύνατον πλέον να τον παρακολουθήσεις σε παλιές εμφανίσεις χωρίς να σου' ρθει αηδία με τα πονηρά σκέρτσα του);
Είναι αυτό το βασανιστικό ερώτημα που παρουσιάζεται πιο έντονο ποτέ στην κουλτούρα και δεν έχει εύκολη απάντηση: Μπορούν να επισκιάσουν οι ιδιωτικές αμαρτίες (σε βαθμό κακουργήματος) το έργο και κυρίως την κληρονομιά τόσο εξόφθαλμα ταλαντούχων (και βαθιά δημοφιλών) καλλιτεχνών;
Νομίζω ότι τελικά θα αναγκαστεί ο καθένας μας να βγάλει τη ζυγαριά και να κρίνει κατά συνείδηση. Και κατά περίπτωση. Δεν μπορώ πάντως να σκεφτώ ότι θα έρθει μια εποχή που θα πάψει να με συγκινεί μέχρι δακρύων να ακούω τον Μάικλ Τζάκσον στα 16 του να τραγουδά το "One Day in Your Life" πολύ πριν την τρελή φήμη, τις πλαστικές, τις εκκεντρικότητες, τις ανωμαλίες, τις καταγγελίες, την αποκαθήλωση.