ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΝΑ ΛΕΜΕ, και λίγα έγιναν στη Νέα Σμύρνη στα επεισοδιακά τελειώματα της διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά της αστυνομικής αυθαιρεσίας, αν λάβει υπόψη κανείς την έντονη παρουσία αστυνομικών δυνάμεων σε συνδυασμό με την «ιστορική» εκεχειρία και σύμπραξη αντίπαλων χουλιγκανικών πυρήνων που συναντήθηκαν στο προάστιο.
Όχι για να αναμετρηθούν μεταξύ τους στο πλαίσιο ενός προσχεδιασμένου «ραντεβού θανάτου» αλλά για να ξεσκουριάσουν κι αυτοί τόσο καιρό μακριά από τα γήπεδα, αντιμετωπίζοντας τον κοινό εχθρό.
Αν μη τι άλλο, δόθηκε η ευκαιρία και στους κατοίκους της περιοχής να δουν εκτάκτως και από κοντά μια θεαματική παράσταση βίας, φωτιάς και κλεφτοπόλεμου που συνήθως αποτελεί προνόμιο αποκλειστικά για τους παρεπιδημούντες την Ιερουσαλήμ, δηλαδή τα Εξάρχεια και το ευρύτερο κέντρο της πόλης.
Κι εμείς οι υπόλοιποι μείναμε να παρακολουθούμε το ντέρμπι βίας που ακολούθησε την ειρηνική διαδήλωση, ταμπουρωμένοι μέσα («η μοναξιά είναι ο κοινός τόπος του τρόμου», όπως είχε γράψει η Χάνα Άρεντ), έχοντας εδώ και καιρό ακόμα λιγότερη αντίληψη του τι ακριβώς συμβαίνει οπουδήποτε, και με τον κίνδυνο να χαρακτηριστούμε «ισαποστάκηδες» σε περίπτωση που εκδηλώσουμε κάποιου είδους συνολικό αποτροπιασμό για το σκηνικό παράλογης βίας που έχει στηθεί υπό τη σκιά της πανδημίας.
Κι εμείς οι υπόλοιποι μείναμε να παρακολουθούμε το ντέρμπι βίας που ακολούθησε την ειρηνική διαδήλωση, ταμπουρωμένοι μέσα («η μοναξιά είναι ο κοινός τόπος του τρόμου», όπως είχε γράψει η Χάνα Άρεντ), έχοντας εδώ και καιρό ακόμα λιγότερη αντίληψη του τι ακριβώς συμβαίνει οπουδήποτε, και με τον κίνδυνο να χαρακτηριστούμε «ισαποστάκηδες» σε περίπτωση που εκδηλώσουμε κάποιου είδους συνολικό αποτροπιασμό για το σκηνικό παράλογης βίας που έχει στηθεί υπό τη σκιά της πανδημίας.
«Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες»… «Η βία φέρνει βία»… «Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»… Ούτε στα κλισέ, στα γνωμικά, στις κενολογίες και στις θυμοσοφίες δεν μπορείς να βρεις καταφύγιο, όταν σου ζητούν επιτακτικά από τα ψηφιακά χαρακώματα («όποιος φεύγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος») να πάρεις θέση, προσκομίζοντας υπεύθυνη δήλωση για το φρόνημά σου.
Και να έχεις από πάνω και τον πρωθυπουργό, παρασυρμένο από τους διαδοχικούς δημοσκοπικούς θριάμβους, να βγαίνει στο έκτακτο διάγγελμά του ως παιδονόμος και να κάνει λόγο για διχασμό, παρότι ο ίδιος προμοτάρει συστηματικά τον διχασμό, την καταστολή και μια νέα, ενισχυμένη, εκσυγχρονιστική εκδοχή της παραδοσιακής εθνικοφροσύνης.
«Ρε παιδιά, διαδηλώστε, μαζί σας κι εγώ, αλλά δεν θα ψάχνει ο Χρυσοχοΐδης αναπνευστήρα και κλίνη, εσείς θα ψάχνετε». Αυτό ήταν ένα σχόλιο (ή κραυγή αγωνίας) μέσα στον ορυμαγδό των social media εκ μέρους ενός γιατρού, ο οποίος δουλεύει σε μονάδα Covid. Τι να του πεις κι αυτουνού, άδικο έχει;
Έχουμε από τη μια τα «λυμένα χέρια» των αστυνομικών οργάνων, που ασελγούν πάνω στην αγωνία του κόσμου να πάρει μια ανάσα από το συντριπτικό τρίπτυχο εγκλεισμός - ανέχεια - πανδημία, και από την άλλη τον φόβο ενός ιού που πλανάται απειλητικά στον αέρα και καθιστά απαγορευτικές υγειονομικά τις μαζικές συγκεντρώσεις. Πόσο καλά μπορεί να πάει αυτό;
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.