Ως επιδημία εξαπλώθηκε στα μέσα δικτύωσης το «ιογενές» (viral) βιντεάκι με το παραληρηματικό, υπαρξιακό (και ιδιοφυώς ψυχαγωγικό) περφόρμανς του Τζιμ Κάρεϊ κατά τη «συνέντευξή» του στο «κόκκινο χαλί» της Εβδομάδας Μόδας στη Νέα Υόρκη. Το ασυνείδητο του μεγάλου (σαφώς) κωμικού/ηθοποιού/ερμηνευτή/καλλιτέχνη ενεπλάκη σε ελεύθερη πάλη με το πνεύμα του Καμί και το αποτέλεσμα ήταν απολαυστικό, ασχέτως του αν επρόκειτο για συνειδητή τρολιά, απόπειρα αποδόμησης του συγκεκριμένου ή αντίστοιχων «επιφανειακών» θεσμών, ασυγκράτητο λιώσιμο ή ακραίο σύμπτωμα διανοητικής/ψυχολογικής κατάρρευσης:
«Δεν υπάρχει νόημα σε τίποτε απ' όλα αυτά. Έψαχνα να βρω το πιο ανούσιο πράγμα του κόσμου και να 'μαι... Θέλω να πω, πρέπει να το παραδεχτείς, όλο αυτό εδώ είναι εντελώς χωρίς νόημα...». Ηρωική η συνάδελφος με το μικρόφωνο, επιχείρησε μέσω «ανούσιων» ερωτήσεων να αποσπάσει κάποιον λογικό ειρμό, αλλά εκείνος συνέχισε απτόητος (και χαμογελαστός) την απαγγελία της κλονισμένης υπαρξιακής μπαλάντας του: «Να γιορτάζουμε είδωλα/εμβλήματα; Αυτός είναι ο πιο χαμηλός στόχος που μπορούμε να θέσουμε. Πιστεύεις στα είδωλα; Εγώ πιστεύω στις προσωπικότητες. Ούτε στις προσωπικότητες πιστεύω, πιστεύω ότι η γαλήνη βρίσκεται πέρα από την προσωπικότητα – πέρα από την εφεύρεση και τη μεταμφίεση. Πιστεύω ότι είμαστε ένα πεδίο ενέργειας που χορεύει για πάρτη του. Και δεν με νοιάζει. Δεν υπάρχει εγώ. Υπάρχουν απλά πράγματα που συμβαίνουν. Και υπάρχουν συμπλέγματα από τετράεδρα που κινούνται τριγύρω μεταξύ τους. Δεν είναι δικός μας ο κόσμος. Αυτό είναι το κλειδί. (κοιτάζοντας απευθείας στην κάμερα) Δεν έχουμε καμιά σημασία! Δεν μετράμε – αυτά είναι τα καλά νέα».
Θεός! Είτε έχει κατακτήσει κάποιου είδους εξωσωματική ζεν αυτάρκεια είτε βρίσκεται μεθοδικά έγκλειστος στον χαρακτήρα του αείμνηστου συγγραφέα, «ψυχοναύτη», σαμάνου, «Τίμοθι Λίρι των 90s», «διανοητικού καθοδηγητή της rave κουλτούρας» Terence McKenna, τον οποίο (υποτίθεται ότι) θα υποδυθεί σε προσεχή κινηματογραφική βιογραφία, είτε συμβαίνει κάτι άλλο, ενδεχομένως δυσοίωνο. Εκκρεμεί άλλωστε η εκδίκαση των μηνυτήριων αναφορών (κακόβουλων ή όχι, έγιναν από τους γονείς του θύματος, οπότε δύσκολο να μη ληφθούν υπόψη) εναντίον του για ανθρωποκτονία εξ αμελείας της συντρόφου του Cathriona White, που βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της στο Λος Άντζελες τον Σεπτέμβριο του 2015 από υπερβολική δόση των φαρμάκων Ambien, Propranolol και Percocet, όλα γραμμένα στο όνομα-ψευδώνυμο του Τζιμ Κάρεϊ.
Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που «τρίπαρε» δημοσίως (εντός ή εκτός κάποιου «χαρακτήρα») και ούτε φυσικά είναι ο πρώτος (ή ο τελευταίος) διάσημος κωμικός που εκτίθεται την ώρα που ξορκίζει δαίμονες (είτε λόγω ουσιών είτε «φυσιολογικά») σε κοινή θέα. Πρόσφατα, πάντως, το είχε κάνει με πολύ πιο δημιουργικό και εικαστικό τρόπο, όπως μαρτυρά ένα άλλο «viral» (πάνω από 3 εκατομμύρια views) βίντεο που έσκασε στο Vimeo τον Ιούλιο με τον τίτλο «I needed color» («Χρειαζόμουν Χρώμα») και τον εμφανίζει να ασχολείται με τους αφηρημένου εξπρεσιονισμού καμβάδες του, τους οποίους είχε παρουσιάσει πρώτη φορά σε μια ατομική έκθεση στο Παλμ Σπρινγκς πριν από μερικά χρόνια, υπό τον γενικό τίτλο «Nothing to see here». Εύγε και πάλι (εμένα μ' αρέσουν, πάντως, παρ' ότι οι συνθέσεις του προδίδουν μια κάποια διαταραχή, αλλά έτσι δεν είναι η τέχνη;)!
«I needed color»
Σε κάθε περίπτωση, δυσκολεύομαι να είμαι αντικειμενικός με κάποιον που θεώρησα ιδιοφυή από την εποχή που, άγνωστος ακόμα, εμφανιζόταν στη σειρά κωμικών σκετς «Living Color» που βλέπαμε κι εδώ στην αυγή των '90s από το αείμνηστο κανάλι Seven X. Κατόπιν, βέβαια, έγινε σούπερ σταρ και εν μια νυκτί σχεδόν βρέθηκε να αξιώνει (και να παίρνει) 20 εκατομμύρια για κάθε ταινία με (ελάχιστο) τίμημα να βρίσκονται κάτι Δανίκες ανά τον πλανήτη που τον είχαν για καραγκιόζη. Πώς μετά να μη συμπεριφέρεται σαν να ζει σ' έναν άγριο και τρελό και μάταιο κόσμο – πώς μετά να μη γίνονται αντανακλαστικά το πρόσωπο και το σώμα του λάστιχα που ξεχειλώνουν ανάλογα με τα όνειρα και τις φρίκες; Εδώ και χρόνια, οι εμφανίσεις του στο σινεμά έχουν εισέλθει στην κατηγορία «γενναίες αποτυχίες», όμως εκείνη η τετράδα (τουλάχιστον) The Cable Guy, The Truman Show, Άνθρωπος στο φεγγάρι (όπου, όπως δήλωσε πρόσφατα, έφτασε πολύ κοντά και ίσως αμετάκλητα στην πραγματική σχιζοφρένεια, μπαίνοντας στο πετσί ενός άλλου ιδιοφυούς παράφρονος κωμικού, του Andy Kaufman) και η Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού παραμένουν αξεπέραστες ερμηνείες από οποιονδήποτε. Τον τελευταίο καιρό περιφέρεται πού και πού σαν να έχει ρετάρει (και ίσως με τη ρετσινιά της «αποτυχημένης» ή ακόμα και «τραγικής» ιδιοφυΐας), αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν τον νοιάζει πραγματικά πια. Είτε είναι βαθιά ανακουφισμένος με τη συνειδητοποίηση ότι όντως δεν μετράμε σ' αυτό το ρευστό σύμπαν είτε γνωρίζει πια καλά ότι η ιδανική συνθήκη είναι «πλούσιος και άσημος».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO