Είναι λίγο τραβάτε με κι ας κλαίω η σχέση των συνδρομητών του Netflix με τη γιγαντωμένη πλατφόρμα – όλοι λίγο-πολύ γκρινιάζουν πως συχνά πασχίζουν να βρουν κάτι της προκοπής και πως χάνονται μέσα σε ένα πολτό επιλογών που τους παραλύει.
Η αλήθεια είναι όμως ότι υπάρχουν πάντα αξιόλογες επιλογές ακόμα για πολύ απαιτητικά και εκλεκτικά γούστα. Είναι επίσης γεγονός, όμως, ο προβληματικός (και εκνευριστικός) τρόπος που υποτίθεται ότι προσαρμόζει τη μορφή και τη λειτουργία της η πλατφόρμα στα ατομικά γούστα του θεατή, λαμβάνοντας υπόψη το «ιστορικό» του. Ο «αλγόριθμος» παριστάνει ότι σε γνωρίζει και μετά σου προτείνει κυριολεκτικά ό,τι να 'ναι.
Θέλει συνεπώς λίγο ψάξιμο το πράγμα μέχρι να ανακαλύψει κανείς κάποιους θησαυρούς που μοιάζουν σα να μπήκαν «νύχτα» στην πλατφόρμα. Ιδού λοιπόν δέκα από τις αυτές τις περιπτώσεις που ανακάλυψα εγώ τα δύο τελευταία χρόνια (υπήρξαν και αρκετές άλλες) και νομίζω ότι αξίζουν πολύ μεγαλύτερης θέασης.
Let There Be Light
Μία ώρα διαρκεί αυτό το αριστουργηματικό και βαθιά συγκινητικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «Γενηθήτω φως» που γύρισε το 1946 ο νεαρός τότε Τζον Χιούστον ως μέρος της θητείας του στον πόλεμο, απεικονίζοντας περιπτώσεις στρατιωτών που επέστρεψαν από το μέτωπο με βαριές διαταραχές μετατραυματικού στρες.
Τρομοκρατημένος από την πιθανή επίδραση που μπορεί να είχε στο ηθικό των νεοσύλλεκτων του μέλλοντος, ο Αμερικανικός Στρατός κράτησε κρυμμένη στα αρχεία του για 35 ολόκληρα χρόνια την ταινία, που προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ των Καννών του 1981, ενώ προσφάτως ο Πολ Τόμας Άντερσον δήλωσε ότι είχε χρησιμοποιήσει ατάκες και άλλα στοιχεία της ως έμπνευση για το αριστούργημά του The Master.
Richard Pryor: Live in Concert
Αν έχει πραγματική πληθώρα επιλόγων σε κάποια κατηγορία το Netflix, αυτή είναι σίγουρα και με διαφορά, το είδος της κινηματογραφημένης παράστασης stand-up comedy από τους κορυφαίους του είδους, τους σύγχρονους κυρίως αλλά και κάποιους επιφανείς πρωτοπόρους (από τον Μπιλ Χικς ως τον Έντι Μέρφι). Αυτή εδώ όμως η παράσταση του μέγιστου κωμικού, που έγινε τον Δεκέμβριο του 1978 και κυκλοφόρησε ως ταινία (η πρώτη του είδους) λίγους μήνες αργότερα, είναι το Ιερό Δισκοπότηρο.
The Death of Mr. Lazarescu
Στις ελληνικές αίθουσες είχε κυκλοφορήσει το 2005 ως «Η Οδύσσεια του κυρίου Λαζαρέσκου» και ίσως είναι πιο σωστός αυτός ο τίτλος. Η εξαιρετική ιλαροτραγωδία του Κρίστι Πουΐου που έστρεψε τους κινηματογραφικούς προβολείς του πλανήτη στο ρουμανικό «νέο κύμα», αφηγείται ακριβώς την οδύσσεια ενός μοναχικού ανθρώπου μιας κάποιας ηλικίας (63) στα νοσοκομεία του Βουκουρεστίου, θα μπορούσε όμως να διαδραματίζεται την ίδια νύχτα σε οποιαδήποτε άλλη μεγαλούπολη.
Jim & Andy: The Great Beyond
Τεχνικά πρόκειται για ντοκιμαντέρ ή μάλλον για ντοκουμέντο, είναι όμως αδύνατον να κατατάξει οριστικά κανείς αυτήν την απείρως ψυχαγωγική (και φιλοσοφική) ταινία που κυκλοφόρησε το 2017 και εστιάζει στην κάθοδο προς την παράνοια που είχε γλιστρήσει ο Τζιμ Κάρεϊ το 1998, στα γυρίσματα της ταινίας Man on the Moon του Μίλος Φόρμαν, καθώς είχε μπει για τα καλά στο μυαλό και στο δέρμα του πρόωρα χαμένου ιδιοφυούς κωμικού και performance artist Άντι Κάουφμαν.
The Drug King
Περσινή νοτιοκορεατική ταινία (εγγυημένο στυλ δηλαδή) στα χνάρια του Σκορσέζε, με αυτή την φοβερή φυσιογνωμία του Σονγκ Κανγκ-Χο που θαυμάσαμε στις ταινίες του Μπονγκ Τζουν-Χο (στο The Host, στο Snowpiercer και βέβαια στα θριαμβευτικά Παράσιτα, στον ρόλο του οκνηρού προλετάριου πατέρα). Εδώ υποδύεται έναν αληθινό «βαρόνο» των ναρκωτικών, ο οποίος κυριάρχησε στο καρτέλ της Μπουσάν τη δεκαετία του '70.
Super Dark Times
Πριν από τρία χρόνια κυκλοφόρησε προκαλώντας έντονο θαυμασμό αυτό το μοναδικής ατμόσφαιρας ψυχολογικό θρίλερ που διαδραματίζεται στα μέσα της δεκαετίας του '90 στις βόρειες παρυφές της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Οτιδήποτε άλλο, θα είναι ίσως spoiler για μια εξαιρετική ταινία που κυρίως έχει να κάνει με τα περίεργα σκοτάδια της εφηβείας.
Iron Fists and Kung Fu Kicks
Δεν θα περίμενε ίσως κάποιος να είναι η ιδανική σύνοψη της πορείας και της (ανυπολόγιστης) επίδρασης της κινηματογραφικής βιομηχανίας πολεμικών τεχνών του Χονγκ Κονγκ, μια αυστραλιανή παραγωγή χαμηλών τόνων. Κι όμως, αυτό το περσινό ντοκιμαντέρ με το τεράστιο υλικό αποτελεί μια απολαυστική καταγραφή ενός σύμπαντος (πριν και μετά τον Μπρους Λι) που τόσο επηρέασε τη δυτική μαζική κουλτούρα σε τόσα πολλά επίπεδα.
Joan Didion: The Center Will Not Hold
Δώρο εξ ουρανού για όσους την εκτιμούν και τη θαυμάζουν και ιδανική πύλη εισόδου στον κόσμο της για όσους θέλουν να τη γνωρίσουν καλύτερα, αυτό το ντοκιμαντέρ του 2017 για τη ζωή και το έργο της σπουδαίας Αμερικανίδας συγγραφέως και χρονικογράφου, Τζόαν Ντίντιον, με πλούσιο αρχειακό υλικό και τεράστιο πλεονέκτημα την ευάλωτη αλλά εκθαμβωτική παρουσία της ίδιας.
Sorry to Bother You
Ένας Αφροαμερικανός τηλεπωλητής (ο πάντα εξαιρετικός ΛαΚίθ Στάνφιλντ) ανακαλύπτει το μαγικό κλειδί της επιτυχίας (υιοθετώντας μια υπνωτική λευκή εκφορά του λόγου στις επαγγελματικές συνομιλίες του) και γίνεται μέλος της ελίτ σ' αυτή την πρωτότυπη μαύρη κωμωδία (ή ευφάνταστη αντικαπιταλιστική σάτιρα) που ανήκει στις πιο ξεχωριστές ταινίες της περσινής χρονιάς.
Archer
Δεν λείπουν από την πλατφόρμα οι εξαιρετικές σειρές κινουμένων σχεδίων για μεγάλους, το φοβερό Archer όμως είναι ίσως μια από τις λιγότερο προβεβλημένες (αν και γνωρίζω κάποιους φανατικούς της σειράς).
Στο Netflix υπάρχουν οι δέκα από τους έντεκα κύκλους (θα μπει σύντομα κι ο ενδέκατος που μόλις πριν δύο μήνες προβλήθηκε στο μητρικό του κανάλι, το FX) οι οποίοι εγγυώνται ένα μακρύ και απολαυστικό ταξίδι σ' ένα υπέρκομψο και σέξι σύμπαν τζετ σετ φουτουρισμού και ποπ αρτ, μέσα από τις περιπέτειες μιας δυσλειτουργικής δυναστείας υπερκατασκόπων (της συμφοράς, συχνά).