ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παλιοτερα επεφτα σε μαυρο σκοταδι οταν αντιλαμβανομουν πως στις σχεσεις μου υπαρχει καποιο προβλημα, καποια δυσλειτουργια. Πλεον εχω παψει να εκπλησσομαι απο τους ανθρωπους και απο τις μικροψυχες συμπεριφορες τους και δεν θλιβομαι πια, απλα κουραζομαι. Κουραστηκα να ειμαι η εκκρεμοτητα των καθημερινων τους αναγκων. Φιλοι σου λεει μετα. Για αλλους ειμαι απλα η εκκρεμοτητα και για αλλους ειμαι το ξεχασμενο κομματι του καλοκαιριου. Μα γιατι; Γιατι καθε φορα το ιδιο αυτο δακρυ καραδοκει στη γωνια και περιμενει χαζεψω στον δρομο για να μου βαλει τρικλοποδια ουτως ωστε να πεσω για να σπασω το κεφαλι μου στο πεζοδρομιο.Γιατι; Θυμαμαι οταν πηγαινα ακομα γυμνασιο, στα γενεθλια μου, καλεσα τα ατομα που θεωρουσα φιλους και δεν ηρθε απο αυτους κανενας , κανενας! Τα ατομα που δεν ηρθαν στο παρτυ σιγα σιγα εσβησαν απο τον χαρτη της ζωης μου(δεν εσβησαν εξαιτιας της απουσιας τους απο το παρτυ αλλα εξαιτιας της απουσιας τους απο τη ζωη μου, τη χαρα, τη θλιψη, το γελιο και τον αναστεναγμο.) Για να μην ειμαι ομως αδικος με τη ζωη, εκεινη τη μερα στο παρτυ ηρθαν οι μελλοντικα πραγματικοι μου φιλοι. Ηρθαν τα ατομα που με συνοδευαν απο εκει και υστερα στη ζωη. Μονο που η συνοδεια τους ηταν μονο καλοκαιρινη, μονο εορτινη, μονο στις χαρες και στο γελιο. Καλο αυτο, αυτα τα ατομα καθε φορα που ηταν διπλα μου με εκαναν να γελαω, να ειμαι ευχαριστημενος απο τη ζωη. Και ηρθε η στιγμη που μεγαλωσαμε- και ακομα συνεχιζουμε να μεγαλωνουμε- και γινομαι και για αυτους η εκκρεμοτητα. Την πρωτη φορα θλιψη, την πρωτη φορα καταθλιψη. Δυσκολες στιγμες περασαν χωρις αυτους στο πλευρο μου και οι δικες τους ομορφες στιγμες δεν με συμπεριλαμβαναν. Συνεχιζουν να μην το κανουν. Εχω ξεχαστει μεσα σε ενα βαθυ πηγαδι και ολοι τους χορευουν γυρω απο αυτο και πετανε κερματα στο κεφαλι μου για να εκλπηρωσω τις ευχες τους. Πλεον δεν με αγγιζει τιποτα. για να καταφερω να επιβιωσω δεν αισθανομαι καθολου θλιψη. Οι θλιβερες κινησεις των ανθρωπων εχουν γινει αναμενομενες. Η μοναξια ηταν πολυ μονη για να μεινει μονη και βρηκε εμενα για να ειμαστε και οι δυο μονοι μαζι μας. Σε ενα περιστατικο, ειχαμε μερες να μιλησουμε(με την ισως κολλητη) και μετα απο τρεις με τεσσερις μερες εστειλα μηνυμα για να βγουμε σε μια κοντινη περιοχη να δουμε μια παρασταση και η απαντηση που ελεβα ηταν αρνητικη. Μετα εμαθα πως εκεινη ειχε βγει με γκομενο και εμενα δεν μου ειχε πει τιποτα και οταν εγω αναρωτιουμουν σαν τον ηλιθιο γιατι δεν μου μιλαει, αν εχει θυμωσει, αν αν αν μαθαινω απο την ιδια πως εχει επισκεφθει μια ''κοινη φιλη'' εδω και τρεις μερες και πως με απεφευγε στα μεσα επικοινωνιας για να μην μου δωσει αναφορα -συμφωνα με την ιδια η εκδηλωση του ενδιαφεροντος μου ειναι ''δινω αναφορα'- και πως εγω απλα δεν αξιζα ουτε να ενημερωθω για αυτο, ουτε να χαρω με τη χαρα της. Οταν λοιπον ρωτησα γιατι δεν μου το ειπε καν η απαντηση που πηρα ηρθε σε εναν ειρωνικο τονο και με μια απαθεια. Μακαρι να ηταν αυτο ολο βεβαια. Ειναι κι αλλα κι αλλα στα οποια δεν θελω να αναφερθω γιατι αισθανομαι την ψυχη μου να κουραζεται και μαζι με αυτην κουραζομαι και εγω. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ. Θελω μια αγκαλια και κανενας δεν ειναι εδω για να μουν την δωσει. Ξερω πως δεν ειμαι ο αλαθητος ανθρωπος ανθρωπος αλλα προσπαθω. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ. ΠΑΩ ΓΙΑ ΥΠΝΟ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΓΕΜΑΤΟ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΚΠΛΗΡΩΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ