ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κι εγώ είμαι 30 και φίλες γιοκ επειδή γυναικεία φιλία δεν υπάρχει και τα συναφή. Μπιγκ ντιλ! Οι άνθρωποι αλλάζουν, οι καιροί το ίδιο

Δεν καταλαβαίνω σε καμία από τις περιπτώσεις που αναφέρεις γιατί να μην υπάρχει πλέον επικοινωνία. Από μεριά τους ή από μεριά σου; Δεν υπάρχει λόγος να χάνουμε τις Φίλες μας επειδή αλλάζουν τα δεδομένα στη ζωή τους (ή άλλοτε στη δική μας ζωή). Ίσα ίσα αυτό δεν είναι που μας δένει ακόμη περισσότερο; Το ότι είμαστε πάντα εκεί, μάρτυρες όλων των αλλαγών ευχάριστων και μη. Στο χέρι μας είναι να μην χανόμαστε, θα σου έλεγα να μην το αφήσεις έτσι. Κάνε ένα τηλεφώνημα, ρώτησε τι κάνουν και ζήτησέ τους να βρεθείτε. Πες τους ότι σου λείψανε (αν σου λείψανε) και ότι δεν θέλεις να χαθείτε. Ίσως σε χρειάζονται, ίσως νοιώθουν προδομένες από εσένα. Υποθέσεις κάνω δεν το λέω για να σε κατηγορήσω. Αλλά αν μου λες ότι η μια χώρισε η άλλη χήρεψε η τρίτη έμεινε άνεργη και η τέταρτη μπήκε φυλακή για χρέη... Αν εσύ νοιώθεις παγιδευμένη, πως πρέπει να νοιώθουν εκείνες;Κατά τα άλλα πάντα μπορείς να είσαι ανοιχτή να γνωρίζεις κόσμο και να κάνεις καινούργιες Φίλες. Δεν λέω ότι είναι πανεύκολο, δεν είναι όμως και αδύνατο. Το ερώτημα είναι αν το θέλεις πραγματικά και τι είσαι πρόθυμη να κάνεις για αυτό.

Συνεχίζεις τη ζωή σου ψάχνοντας και δημιουργώντας νέες σχέσεις.

Μετα μηδενίζεται το κοντέρ και ξεκινάμε να μετράμε νέα χιλιομετρα. Σε φιλους κλπ. Έτσι το βλέπω εγώ. Η ζωή δεν τελειώνει στη σχέση αυτη που για μας ήταν η ιδανική και τελικά τελειωσε, ουτε εξαντλείται στις πεντε φίλες που ημασταν κολλητές και ξαφνικα σπάσαμε. Έχει κι άλλο. Έχει συνέχεια. Συνεχιζεις. Next