Με σύνθημα το Ξα Μου, που στην κρητική ντοπιολαλιά σημαίνει «δικαίωμά μου», η Κλειώ Φανουράκη μεταφέρει συνετά και οργανωμένα την Ελλάδα της κρίσης στην ιδιαίτερη ποιότητα της κρητικής νοοτροπίας, απομακρύνοντας επιτέλους το focus από τον αστικό ζόφο και τον αναμενόμενο νιχιλισμό. Ο πρωταγωνιστής, ο Τζόνι, απολύεται από το ξενοδοχείο όπου δουλεύει διευθυντής και στα 56 του χρόνια θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε μια κακοπληρωμένη, συμβιβαστική υποβάθμιση στο επαγγελματικό του πεδίο ή σε μια πλήρη αλλαγή πλεύσης προς τη γη και τα προϊόντα της. Είναι δύσκολο να σπάσεις τις συνήθειες μιας ζωής και κυρίως να βάλεις το μυαλό να δουλέψει καθαρά, αλλά η Φανουράκη προσαρμόζει το τέμπο της ταινίας στους ντόπιους ρυθμούς, παρακολουθώντας στενά τον Γιώργο Χωραφά στις σχέσεις του, στις αγκυλώσεις, στις αμφιβολίες και στο παράθυρο της ευκαιρίας που καλείται να διακρίνει μέσα από τη δικαιολογημένη σύγχυσή του. Μια διαφορετική ματιά στη σύγχρονη Ελλάδα, που μετριάζεται από το συγκαταβατικό σενάριο και την ωραιοποιημένη διεύθυνση στους ηθοποιούς.