ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι κοντα στα 40, γυναικα, ελευθερη. Εχω αποκτησει μια φοβια με ολα αυτα που εχω δει να συμβαινουν γυρω μου η στο παρελθον μου απο αρκετους αντρες. Βγαινεις, ενθουσιαζεται ο αντρας, θελει να σε κατακτησει, διεκδικει, σου κανει τα χατηρια , ειναι τρυφερος, γλυκος και περναει λιγος καιρος , εσυ το σκεφτεσαι κ αμυνεσαι κ τελικα μολις συναψεις σχεση κ χαλαρωσεις κ ανοιχτεις κ ξεκινησεις να επενδυεις...εμφανεστατα χανει αυτο το μεγαλο κ ενδιαφερον ο αντρας. Οποτε προσπαθεις με χιλιους τροπους να κρατησεις το ενδιαφερον και το σεξ με χιλια τερτιπια και ακολουθεις συμβουλες περιοδικων για ανανεωσεις κτλ...ποση χαμενη ενεργεια... εχω κοινως βρεθει πολλες φορες στη θεση να διασκεδαζω εναν αντρα, να παλευω να κρατησω αυτο που χανεται , να προσπαθω να ικανοποιησω κατι που μετα απο 1 χρονο βιολογικα εχει σβησει και κοιταει αλλου η ετοιμαζεται. Εχω να κανω 5 χρονια σχεση, δε βρισκω το νοημα πια. Δεν πιστευω πως εγω δεν ειμσι ενδιαφερων , ουτε πως οι αντρες που διαλεξα ηταν ενας τυπος. Πιστευω πως η βιολογια δε βοηθα. Κ αυτοι που μενουν μαζι σας...κοριτσια τους εχουμε δει να κανουν παρελαση στο τιντερ ....δηλαδη οκ εσεις μπορει να μη γνωρθζετε γιστι ειστε μπιζι με τα παιδια, η να μη σας νοιαζει. Εμενα που με νοιαζει αλλα θελω να κανω και σχεση χωρις να καθομαι σε αναμμεμα καρβουνα πως θα γινει? Ειναι αλλιως οταν κανεις το μεγαλο βημα και απομυθοποιεις και αλλιως οταν εχεις απομυθοποιησει ηδη τις σχεσεις . Νιωθω πως δε μπορω να εμπιστευτω και να αφεθω. Αν παλι δεν υπαρχει συνεργασια δε βρισκω και το λογο να ειμαι με καποιον. Οποτε τι?