Έχω βγει άπειρα πρώτα ραντεβού (καλώς ή κακώς), καθώς ήμουν πάντα πολύ κοινωνική και είχα μεγάλο κύκλο γνωριμιών, αλλά τόσο όμορφο ραντεβού βγήκα πρώτη φορά στα 33 μου πριν σχεδόν 3 χρόνια. Δεν κοιμήθηκα και εγώ όλη νύχτα από τη χαρά και τον ενθουσιασμό. Σαν παιδάκι και εγώ χαιρόμουν και δεν το πίστευα ότι υπάρχουν και τέτοιοι άντρες. Αλλά για κάποιο λόγο αυτή τη φορά ούτε πρόσεξα ούτε κράτησα μικρό καλάθι ούτε τίποτα. Εξάλλου, τόσες φορές είχα απογοητευθεί, είχα στεναχωρηθεί για άλλους κι άλλους, μία ακόμη τί θα μου έκανε;Ε λοιπόν 3 χρόνια μετά ακόμη δεν το πιστεύω, τον σκέφτομαι και χαμογελάω κι ας περιμένουμε το δεύτερο παιδάκι μας. Γιατί δηλαδή πρέπει παντού να βλέπουμε δράκους; Γιατί να μην είναι και εσένα αυτός ο άνθρωπος το πεπρωμένο σου; Γιατί πρέπει δηλαδή εμείς που έχουμε απογοητευτεί στη ζωή μας να είμαστε καταδικασμένοι ισόβια να μη βρούμε το ταίρι μας δηλαδή;Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά γιατί λαμβάνεις τέτοιες απαντήσεις εδώ. Και τί πειράζει που χαίρεσαι και ενθουσιάζεσαι; Και στη τελική στη περίπτωση που φανεί τελικά σκάρτος (που το απεύχομαι), εντάξει δε θα πεθάνεις κιόλας. Τί είχαμε τί χάσαμε!*Να το χαρείς λοιπόν, που ξέρεις, ίσως μία πανέμορφη καινούρια σελίδα της ζωής σου μόλις ξεκίνησε! :)